Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat Marja en ik onze eerste stapjes op het pad van de christelijke opvoedkunde zetten. Verschillende Gideonnetjes werden verslonden om ons de tien stappen naar perfect ouderschap eigen te maken. Inmiddels zijn onze kinderen volwassen geworden en of we de wijze lessen voldoende in de praktijk hebben gebracht, laat ik, als je onze kinderen toevallig mocht kennen, aan je eigen beoordelingsvermogen over.
Toch mag gezegd worden dat er tussen de ons eigengemaakte lessen zeker positieve zaken zijn blijven haken. Zoals de kracht van bemoedigen en de kracht van kritiek. Ik meen me te herinneren dat het positieve zelfbeeld van een kind (en ook van volwassenen!) voor een groot deel bepaald wordt door de balans tussen de hoeveelheid complimenten en de hoeveelheid kritiek. En daarbij moet men rekening houden met het feit dat een mens tegenover één keer kritiek ongeveer zeven complimenten moet ontvangen om enigszins in balans te blijven. Zo goed en zo kwaad als het gaat hebben wij geprobeerd dit bij onze kinderen toe te passen en ook in de omgang met geloofsgenoten proberen we met vallen en opstaan ons de vaardigheid van positief bevestigen eigen te maken.
Nu is deze eigenschap over het algemeen geen vanzelfsprekendheid. Veelal gaan we (helaas ook in de kerk) er vanuit dat iets goed is, zolang er geen negatieve geluiden gehoord worden. “Geen bericht, goed bericht” zeggen we dan, maar of iets werkelijk goed is wordt lang niet altijd waargenomen.
Maar dankzij de sociale media zijn we ons langzaam aan de mogelijkheid van het snelle bemoedigen aan het eigen maken. We doen dat met het zogenaamde duimpje (voor de insiders: ‘likes’). Wie met een zekere regelmaat iets plaatst op Facebook of LinkedIn weet inmiddels dat je bericht alleen bij veel mensen onder ogen komt als er ook geregeld door mensen een duimpje wordt gegeven. Blijven de duimpjes achterwege, dan verdwijnt je bericht al gauw onder in ‘de bak’ en komt dus niet meer terecht bij de lezers die je zo graag wil bereiken.
Maar nu heb ik me onlangs laten vertellen dat je tegen betaling ook duimpjes kunt kopen, zodat je bericht steeds opnieuw in de picture komt. Je voelt wel aan dat met deze handelwijze de gevoelde waarde van de bemoediging met rasse schreden afneemt.
Nu heb ik zelf ook wel de gewoonte om schrijfsels zoals deze te delen op sociale media, en zo waar, soms geeft iemand blijk van waardering. En eerlijk is eerlijk, een duimpje doet je goed, je voelt je bemoedigd. En natuurlijk hoop je, dat het met een simpele muisklik tevoorschijn getoverde duimpje oprecht gemeend is. Want een klik is gauw gegeven.
Behalve dat sociale media de mogelijkheid geven om een ‘like’ te geven met een duimpje omhoog bestaat er ook de mogelijkheid om een ‘dislike’ te geven met een duimpje omlaag. En ook hiervoor geldt uiteraard dat je met zo’n duimpje omlaag lekker snel je afkeuring kunt laten blijken. En net zo goed als je je door een duimpje omhoog bemoedigd voelt komt een duimpje omlaag niet prettig binnen.
Sinds wij als VEG Oldebroek de mogelijkheid hebben om diensten uit te zenden via internet zie ik dat er onderin beeld behalve het aantal kijkers ook de mogelijkheid van duimpjes geven geboden wordt. Gelukkig staan er geregeld duimpjes omhoog, maar soms ook duimpjes omlaag. Nu kunnen deze natuurlijk afkomstig zijn van Evangelie-Onvriendelijke-Digitale-Onruststokers (EODO-s), maar omdat het op Youtube anoniem is, kan het zelfs afkomstig zijn van gefrustreerde VEG-ers (GVEG-ers) die het deze keer moeten stellen zonder hun favoriete spreker, favoriete muziekstijl, of allebei.   
Ik ga er vanuit dat we weinig invloed hebben op die zogenaamde EODO’s, maar mochten er ook GVEG-ers onder de lezers zitten dan wil ik jullie er graag op wijzen dat er tegenover je supersnel ingetoetste ‘dislike’ weer heel wat ‘likes’ nodig zijn om met elkaar de moed er in te houden.
Wat is de moraal van dit verhaal?
 Laat je ‘like’ een echte ‘like’ zijn en als je niet de moed hebt een ‘dislike’ tegen iemand persoonlijk uit te spreken laat het dan alsjeblieft ook op sociale media achterwege.
Mocht jij je in het vervolg voornemen om dit tijdens het gebruik van sociale media te gaan toepassen dan kun je wat mij betreft een dikke ‘like’ krijgen.
 

​Het is alweer bijna twee maanden geleden dat ik schreef over de bizarre tijd die we met elkaar beleven vanwege het coronavirus. Marja en ik hebben ons, zo goed en zo kwaad als het gaat, door deze periode van eenzame opsluiting heen geslagen. De ongemakken van het niet naar de kapper kunnen gaan heeft Marja vakkundig weten op te lossen door mijn toch al niet zo volle haarbos met een tondeuse te bewerken, met als voordeel dat m’n kapsel na het ontwaken helemaal geen verdere behandeling meer nodig heeft. In de krant is te lezen dat veel mannen tijdens deze coronacrisis minder onder de douche gaan en minder hun tanden poetsen. Ik kan jullie geruststellen, zover heb ik het niet laten komen en ik vermoed dat vrouwlief me daar de kans ook niet voor gegeven zou hebben. Maar de eerlijkheid gebiedt me wel te vertellen dat ik in coronatijd tijdens het thuiswerken meestal gewoon in mijn ouwe kloffie rondloop, een outfit die amper aan goed genoeg is om mee in de tuin te werken. Maar wie doet me wat, geen Oldebroeker waagt het om de ‘Flipsbarg’ over te komen, dus ik doe maar alsof ik thuis ben.
Marja en ik beseffen heel goed dat wij, nu we beiden het geluk hebben thuis te kunnen werken, het heel wat makkelijker hebben dan de mensen in de zorg, of de ouders van jonge kinderen. Ons leven verloopt relatief rustig. We hebben beiden een eigen werkplek. Maar hoewel we ook na veertig jaar huwelijk nog lang niet op elkaar zijn uitgekeken begint zo geleidelijk aan het verlangen naar het gewone leven bij mij wel ernstige vormen aan te nemen.
Natuurlijk geeft het vele thuiswerken de mogelijkheid om heel veel te studeren en stapels preken in het voren te schrijven, maar op de een of andere manier werkt dat bij mij niet zo. Het alleen thuis werken zuigt de energie uit mij weg en in plaats van vol inspiratie met m’n neus in de boeken te zitten breng ik de tijd vruchteloos door met uit het raam staren en vol zelfmedelijden te piekeren over alles wat ik missen moet nu ik de deur niet uit mag. Of anders ga ik voor de zoveelste keer zonder reden Marja lastig vallen terwijl zij daar helemaal niet op zit te wachten. Testcase voor je relatie, dat begrijp je.
Laat ik het maar gewoon toegeven. Ik heb mensen nodig. Mensen om op bezoek te gaan, mensen om mee te vergaderen, mensen met wie je na de dienst over voetbal kunt praten of andere onbelangrijkheden. En niet te vergeten, ik wil gewoon mijn kinderen huggen en mijn kleinkinderen op schoot nemen. De coronacrisis heeft bij mij het besef vergroot dat ik een ‘aaibaar’ wezen ben en ik vermoed dat dit heel veel mensen niet anders zal zijn vergaan. Het hoge woord moet er maar gewoon uit, ik mis jullie. Ik mis de serieuze gesprekken, ik mis de flauwe grappen, ik mis het elkaar opwarmen aan het Goede Nieuws. Ik wil geen livestream toeschouwer zijn (wel mooi dat het kan natuurlijk), maar ik wil deelnemer zijn, gewoon zoals we gewend zijn, met z’n allen het dak eraf zingen. Er zijn mensen die het prima weten vol te houden in een solitair bestaan, inmiddels heb ik ontdekt dat ik toch meer een kuddedier ben. Een woord dat trouwens meestal wordt gebruikt voor mensen die geen mening hebben, of jaknikkers zijn. Laat ik me daar nu weer minder in herkennen, maar dat ik slecht zonder m’n soortgenoten kan is wel duidelijker geworden de afgelopen maanden.
Ik heb in mijn leven al verschillende persoonlijkheidstesten en teamstijlentesten ondergaan en iedere keer kwam weer naar voren dat ik een extravert mensen-mens en een teamspeler ben. Dat had ik je zonder zo’n test ook wel kunnen vertellen. De praktijk heeft dat de laatste maanden dubbel en dwars uitgewezen.
Gelukkig vind MP Mark het goed dat we binnenkort weer een heel klein beetje meer ademruimte mogen krijgen en kan er voorzichtig een beginnetje gemaakt worden met de intelligente startup. Een rare naam trouwens voor zoiets stoms als een anderhalve meter samenleving, maar goed, de deuren mogen open en dat is gaaf. Onlangs zag ik een filmpje van koeien die een hele winter op stal hebben gestaan en dan in het voorjaar voor het eerst de wei in mogen. Een prachtig gezicht, die hossende koeien. Ik vermoed dat ik me straks op een zelfde manier huppelend van zielevreugd richting Oldebroek begeef.   
Ik zie er gigantisch naar uit en ik hoop dat jullie dat net zo fijn zullen vinden als ik. Reken er maar op dat de diensten in de VEG Oldebroek dan pas echt een feest zullen zijn!

We beleven met elkaar bizarre tijden. Onze MP noemt het zelfs de grootste crisis buiten oorlogstijd. Maar als ik naar buiten kijk zie ik eigenlijk niets bijzonders. Een vriendelijk voorjaarszonnetje kleurt momenteel het leven vrolijk.
Maar schijn bedriegt. Onze vijand is onzichtbaar. Een akelig virus is al wekenlang het onderwerp van gesprek. Mensen blijven angstvallig uit elkaars buurt. Handen geven of andere uitingen van genegenheid zijn uit den boze. En we moeten met z’n allen zo veel mogelijk thuisblijven. Ook in ons christelijke wereldje wordt er veel over geschreven. Er zijn geloofsgenoten die met grote stelligheid weten te vertellen dat corona een waarschuwing van Hogerhand is.
Eerlijk gezegd houd ik nooit zo van dit soort uitspraken. Het komt al gauw over alsof wij beschikken over de agenda van de Allerhoogste en dat is gewoon niet zo. We weten niks. We weten dat er een virus is waar ‘goeden en slechten’ door getroffen kunnen worden. Ik heb nog niet gemerkt dat het virus bij gelovigen (van welk merk dan ook maar) een deurtje verder gaat. Gelovige gekkies die gillen dat hen niets zal overkomen omdat zij een soort goddelijk beschermlaagje om zich heen hebben beschouw ik eerlijk gezegd als een anti-reclame voor het christendom. Mensen mogen mij best voor gek verklaren omdat ik geloof, maar ik baal wel van fanatieke geloofsgenoten die zich gek gedragen en anderen zodoende bevestigen in hun vooroordeel, alsof alle gelovigen op hun achterhoofd zijn gevallen.
Ondertussen schijnt het virus ook positieve bijwerkingen te hebben. De westerse mens, die zich over het algemeen jachtig door het leven raast wordt ineens stil gezet. Hij wordt gedwongen aandacht te besteden aan levensgezel en kinderen.
En, hoe kan het anders, we worden ook met elkaar bepaald bij wat echt belangrijk is. Hoewel ik mijn avondje Studio Sport mis, is de stand van de Eredivisie in eens een stuk minder belangrijk. Zelfs onze door de neus geboorde vakantie doet ons onverschillig de schouders ophalen. Ons verlanglijstje is een stuk kleiner geworden. Er staat maar één woord op en dat is gezondheid.
Ondertussen komt, zoals bij elke crisis, zowel het goede als ook het rotte van het mensenhart aan het licht. De politie heeft malafide webshops waar mondkapjes en virustesten worden aangeboden van het internet verwijderd omdat er na betaling niets geleverd wordt. En anderzijds is het prachtig om te zien hoe mensen creatief worden en hun helpende handen bieden aan mensen die deze hulp heel hard nodig hebben. Mensen in de zorg zetten met gevaar voor besmetting hun beste beentje voor. Restauranthouders delen maaltijden uit, kinderen doen kleurplaten in de brievenbussen van bejaarden of gaan boodschappen doen voor hun aan huis gebonden buren. Muzikanten geven optredens bij tehuizen of delen online hun huiskamerconcerten. Hartverwarmend. Ook in onze kerkelijke gemeenten zijn mooie initiatieven waar te nemen. Er worden plantjes bezorgd bij zieken en er is een whatsappgroep waaraan ruim 330 bidders deelnemen ontstaan.
Om het cruijffiaans te zeggen, zo heeft zelfs in het geval van deze akelige crisis elk nadeel z’n voordeel.
En niet te vergeten, ook de natuur vaart er wel bij. De lucht die we nu inademen schijnt beduidend schoner te zijn dan een aantal weken geleden. En dat komt niet door de onlangs onopvallend ingestelde maximum snelheid van 100 km/h maar doordat er gewoon veel minder verkeer op de weg en in de lucht is.
Terwijl ik dit schrijf is het eind van de crisis nog niet in beeld. Ondertussen zijn er ook mensen in mijn leefwereld overleden en ben ik me terdege bewust van de gevaren van het virus en ook de emotionele impact die het heeft om met een heel klein groepje familieleden een geliefde te moeten begraven.
Maar ik wil mezelf en jullie wel een vraag stellen? Wat ga je doen als het voorbij is? Ga je dan weer over tot de orde van de dag en knallen we weer in de hoogste versnelling vooruit? Of gaan we ons prioriteitenlijstje eens ernstig onder de loep nemen. Nu we ’s avonds niet naar de sportschool hoeven of naar gewichtige vergaderingen hebben we tijd zat om na te denken over vragen die er echt toe doen: waarvoor zijn we hier, wat is het doel, wat is echt belangrijk?
Lieve mensen, pas goed op jezelf en op elkaar en sterkte bij het overdenken van je prioriteitenlijstje.

​Het is inmiddels al weer ruim zeven jaar geleden dat ik me heb laten verleiden om een Facebook-pagina aan te maken. Het leek me leuk om op die manier een beetje op de hoogte te zijn van het wel en wee van uit-het-oog-geraakte familieleden, maar verder wilde ik m’n kostbare tijd niet te veel verdoen met het bekijken van de digitale activiteiten van andere vrienden en bekenden. Nu moet ik eerlijk bekennen dat de verleiding om met een zekere regelmaat even op Facebook te kijken groot is.
In het begin heb ik nog wel eens moeten uitleggen aan het VEG-volkje dat ik hun vriendschapsverzoeken niet zal beantwoorden, maar tegenwoordig word ik aardig met rust gelaten.
Toen ik net actief werd op Facebook vond ik het allemaal wel aardig, maar tegenwoordig merk ik steeds vaker dat het begint te wringen. Een boek dat ik onlangs las, ”De kunst van het ongelukkig zijn” (Dirk de Wachter), heeft mijn gedachten over de gevolgen van het gebruik van sociale media versterkt. In dit boek vertelt de schrijver dat wij westerlingen – voor alle duidelijkheid, in dit verband zijn inwoners van Oost Nederland ook westerlingen – over het algemeen geluk tot een soort hoofddoel van het leven hebben gemaakt. Wij leven in het meest welvarende deel van de wereld. Nederland wordt niet geteisterd door grote natuurrampen, oorlogen of epidemieën en toch hebben psychiaters als de Wachter het nooit zo druk gehad als tegenwoordig. Dat komt, volgens de Wachter, door ons permanente streven naar het grote geluk. Niet het gewone geluk, maar het supergeluk. Eerst hebben we via de reclames op TV onszelf wijsgemaakt dat het echte ‘Zwitserleven gevoel’ haalbaar is als je je financiën maar op de juiste manier hebt geregeld. Vervolgens schijnt het gebruik van een bepaald soort badschuim ervoor te zorgen dat hordes wonderschone schaars geklede dames je achterna rennen (ik heb het uitgeprobeerd, maar zonder resultaat)  en de aanschaf van een bepaald type Franse auto zal ervoor zorgen dat de toekomst nooit meer vervelend zal zijn (unboring the future).
En op Facebook delen we vervolgens met elkaar onze leuke dingen. We vertellen elkaar hoe leuk het is dat onze kinderen hun zwemdiploma of strikdiploma hebben behaald. Nooit heb ik gelezen op Facebook dat een kind languit op de vloer van de supermarkt lag te brullen omdat ‘ie geen snoep mocht kopen of zo.
We vertellen elkaar dat we een super-super-leuk weekend hebben gehad bij een concert of vanwege het bezoek aan een pretpark of een dierentuin en tonen onze blije en gelukkige selfies, maar zelden lees ik iets over iemand die de zaterdag heeft besteed aan boodschappen doen en stofzuigen (mijn hoofdtaken voor de zaterdag).
Terwijl we onze successen delen wekken we bij de buitenwereld de indruk dat we ons leven geweldig op orde hebben. Ons leven is één groot feest, het geluk spat van onze gedeelde berichten af. Onze kinderen zijn engeltjes, onze partners filmsterren, we hebben de droombaan van ons leven, we beleven avontuurlijke vakanties in verre oorden, we hebben een huis in VT Wonen stijl en iedereen is happy en gezond. Maar onbewust zeggen we op die manier dat we met al onze nep-gelukkigheid geen behoefte hebben aan een medemens. We hebben immers ook al zonder die medemens een geweldig leven.
Dirk de Wachter betoogt nu juist, dat als we de moed hebben de ongemakkelijkheden van het leven ook te delen, dat er ruimte komt voor de liefde en de genegenheid. En dan natuurlijk niet op sociale media, maar gewoon in de ontmoeting met elkaar. We hebben namelijk behoefte aan oogcontact en volgens de Wachter zijn we zelfs aaibare wezens en kunnen af en toe best een hand op onze schouder gebruiken. En wie dan vertelt dat het allemaal niet zo lekker gaat zal merken dat het oplucht. Het doet jou goed en het geeft je gesprekspartner bovendien het gevoel van betekenis voor jou te zijn. Het mes snijdt dus van twee kanten en het geeft een verdieping in relaties die je via sociale media nooit bereiken zult.
Nu moet u me goed begrijpen. Ik ben helemaal niet tegen het gebruik van sociale media zoals Facebook en Whatsapp en zo. Ik maak er ook geregeld gebruik van. Maar het is wel een nepwereld. Het echte leven vindt daarbuiten plaats.
En naar mijn overtuiging is de kerk een geweldige plaats om die nepwereld even achter ons te laten. We hoeven ons niet mooier, of geestelijker voor te doen bij elkaar. We zijn namelijk geen supermensen en ook geen superchristenen. We zijn aan elkaar gegeven om elkaar te helpen het spoor te houden naar een geweldige toekomst. En onderweg daar naar toe lopen we onze butsen en deuken op, daar moeten we niet van opkijken. We zijn namelijk nog onderweg…..
Maar straks, als we daar zijn, dan is het eindelijk zover. Geen nepwereld, maar een nieuwe wereld waar we samen ons geluk niet op kunnen. 

Zoals veel oosterlingen ervaar ik altijd een gevoel van ongemak zodra ik geacht wordt me met de auto richting de westkant van Nederland te begeven. Vandaar ook dat ik de uitnodiging van m’n voormalige werkgever Agapè met gemengde gevoelens ontving. Er zou een feestelijke bijeenkomst in Gouda gehouden worden vanwege het 50-jarige bestaan van de organisatie. Gelukkig was ex-collega Bertus bereid om mij te vergezellen op deze wereldreis. Vol goede moed begaven ons via een overvolle A28 richting het wilde westen, maar het moet gezegd dat tot in Gouda alles van een leien dakje liep. Omdat de feestlocatie zich in het centrum van de stad bevond was het echter niet eenvoudig om een parkeergelegenheid in de buurt te vinden. Uiteindelijk besloten we een parkeergarage in te rijden. Na een uitgebreide studie van de automaat bij de slagboom (ik haat die dingen!) bleek het nodig dat ik mijn betaalpas in het apparaat zou duwen. Zowaar ging de slagboom omhoog en konden we naar binnen rijden. Maar toen we helemaal aan de andere kant de garage weer uitliepen stond daar zo’n betaalautomaat (die dingen haat ik ook!) waar aan het eind van de avond met de parkeerticket afgerekend zou moeten worden. Maar hoe kan dat, we hebben helemaal geen parkeerticket gekregen bij het binnenrijden? De paniek sloeg toe en omdat een overnachting in een parkeergarage ook geen blij vooruitzicht is, renden we weer richting de ingang van de parkeergarage. Toevallig lag daar een ticket op de grond, die we meenamen. Bij de parkeerautomaat ontdekten we dat het een dagkaart was die nog niet betaald was. Voor het luttele bedrag van 34 euro(!) was het dus mogelijk om straks aan het eind van de avond in ieder geval de parkeergarage weer uit te komen.
Vanwege dit feestvreugde-verhogende oponthoud in de parkeergarage moesten we nu wel flink doorlopen om op tijd op het Agapè-feest aanwezig te zijn. Gelukkig zagen we snel een kerkgebouw met een met ballonnen versierde ingang. Daar zal het zijn. We begaven ons naar binnen. Snel hingen we onze jassen op en na gebruik te hebben gemaakt van het toilet, was er zelfs nog gelegenheid om een kop koffie te halen. Toen we hijgend met onze koffie in de hand om ons heen keken zagen we tot onze verbazing geen enkele bekende. Plotseling hoorden we een oproep om te gaan zitten want het bruidspaar is in aantocht. Op dat moment drong het tot ons door, dat we in een verkeerd kerkgebouw waren beland.
Vliegensvlug hebben we onze jassen weer aangeschoten en na wat navraag ontdekten we twee straten verderop het juiste kerkgebouw waar we, na het klamme zweet van ons voorhoofd te hebben gewist, heel wat bekenden van vroeger ontmoetten.
Na een feestelijke bijeenkomst hebben we uiteindelijk met onze peperdure parkeerticket afgerekend in de parkeergarage en zijn weer huiswaarts gekeerd. De thuisreis verliep gelukkig voorspoedig. Hoe verder we oostwaarts reden, hoe meer we ons weer thuis begonnen te voelen.  
Nadat ik onze belevenissen aan deze en gene verteld heb mocht ik ontdekken dat je ook bij het uitrijden van een parkeergarage gewoon je betaalpas opnieuw in de automaat had kunnen doen, zodat het juiste parkeerbedrag automatisch afgeschreven zou worden. En geloof me, dat zou heel wat minder zijn dan de prijs van de dagkaart die we nu betaald hebben.
Het was rond middennacht dat ik mijn Scenic weer de oprit van ons huisje in het pittoreske Wapenveld opdraaide. Heerlijk wat een ruimte. Geen parkeerautomaat (had ik al verteld dat ik een hekel aan die dingen heb), niet zoeken naar parkeerruimte, gewoon pal voor je eigen deur.
Het was een mooie avond waarop we te zien en te horen kregen hoe Agapè al 50 jaar op allerlei manieren het Goede Nieuws verspreidt in ons land. Nog altijd ben ik dankbaar daar aan te hebben mogen bijdragen. Maar ik ben nog veel dankbaarder dat Degene die mij toentertijd geroepen heeft ook weet dat de Veluwe de place-to-be is waar ik het best uit de verf kom. Je begrijpt het al: als ik mag kiezen tussen Oost en West, dan bevalt mij Oost het best. 

Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je al het nieuws dat op je afkomt via het journaal, de krant en je nieuwsapp teveel vindt worden? Ik herken het vooral bij mezelf als ik weer eens voor de zoveelste keer een achterstand heb opgelopen bij het lezen van al m’n kranten. Aan het eind van de week ligt er dan zo’n dikke stapel klaar, die ik op zondagmiddag weer probeer weg te werken. Want je wilt wel op de hoogte zijn van wat er gebeurt, niet waar. Maar juist dan, als je al het nieuws tot je probeert te laten doordringen, krijg je soms het gevoel dat het teveel is. Wij mensen zijn er eigenlijk helemaal niet voor gemaakt om al dat nieuws te verwerken. Hoe heerlijk ongecompliceerd zal het leven van onze voorouders geweest zijn, toen zij niet meer hoefden bij te houden dan de nieuwtjes uit het dorp en dat zij af en toe iets hoorden uit een naburig dorp. Voor een Veluwnaar was Amsterdam ongeveer het andere eind van de wereld en wie ooit een keer de grens over was geweest naar Duitsland werd als wereldreiziger gezien. In zo’n wereld zal het als prikkelgevoelige of hoogsensitieve nog wel lukken om het hoofd boven water te houden. Maar hoe doe je dat dan in ons informatietijdperk, waarin iedere gebeurtenis in onze wereld binnen een paar seconden op je mobiele telefoon verschijnt?
Of je stompt af of je komt er in om.
Nu ben ik voor zover ik weet niet overmatig prikkelgevoelig, alhoewel er ook wel plaatsen zijn waar ik het niet te harden vindt, zoals een warme spijkerbroekenwinkel met te kleine pashokjes en veel te harde muziek of een terras vol krijsende moeders die hun kinderen aanmoedigen tijdens de zwemlessen ’s morgens vroeg voordat ik koffie heb gehad, maar ik ga ervan uit dat degenen die zich in zulke situaties wel op hun gemak voelen eerder een afwijking hebben dan ik zelf.
Maar het omgaan met een grote hoeveelheid wereldnieuws blijft een lastige. Je leest over aantallen mensen die omkomen bij aanslagen en opgepikte vluchtelingen op zee die niet aan land mogen worden gebracht of landgenoten die omkomen tijdens hun vakantie door verkeersongelukken of valpartijen. Zoveel tragiek, zoveel niet voor te stellen verdriet en menselijk leed dat het niet te verwerken is. Je wilt geen eelt op je ziel krijgen, maar je beseft ook dat je onmogelijk het leed van de hele wereld op je schouders kunt nemen.
Toch was daar in eens een bericht dat wel akelig binnenkwam en bleef haken. In het grensgebied van Nederland en België is een dode vrouw gevonden. Door geweld om het leven gebracht. Helaas gebeurt dat vaker. Maar het tragische van deze gebeurtenis is dat niemand weet wie deze vrouw is en uiteindelijk kon men niet anders dan haar anoniem begraven. Dat raakte me. Hoe kan dat? Is er dan niemand die deze vrouw mist? Ook deze vrouw heeft toch een vader en moeder gehad, die blij met haar waren. Ook zij zal als kind familie, vrienden en klasgenoten hebben gehad en later als volwassene collega’s of buren. Ook deze vrouw is uniek. Daar bestaat geen tweede van. En nu is ze als afval gedumpt en naamloos in een graf gelegd in een waarschijnlijk voor haar onbekende plaats. En natuurlijk wordt het dan zo waardig mogelijk uitgevoerd, maar is er ook iemand die echt een traan om haar laat, iemand die haar mist? Moet je als mens echt zo eindigen en roemloos, anoniem tot  stof wederkeren?
Ik wil dat niet geloven, ik kan dat niet geloven. Het staat zover af van wat ik weet over Degene die het leven heeft bedacht. Hij heeft zelf laten vastleggen dat we parels, geliefd, gewild, bijna goddelijk zijn, zo goed gekend dat zelfs onze haren zijn geteld.
Of we hier in het ondermaanse in staat zullen zijn de identiteit van deze vrouw te bepalen weet ik niet. Ik hoop het. Ik hoop ook dat haar recht gedaan zal worden en dat degene die verantwoordelijk is voor haar afschuwelijke levenseinde daar rechtmatig voor gestraft zal worden.
En ondertussen troost ik me met de gedachte dat er wel Iemand is die haar kent en bovendien belooft dat er ooit recht gedaan zal gaan worden. Bij al dat nieuws dat we hier te verstouwen krijgen mogen we dat gerust Goed Nieuws noemen!

Kennen jullie dat ook? Dat gevoel dat je de hele dag moet kiezen? Het begint al ’s morgens vroeg bij het aankleden. Welke kleren doen we deze keer aan. Ingewikkeld. Generaties lang hebben vrouwen gezorgd dat er voor hun mannen iedere ochtend bij elkaar passende kleding klaar lag. Maar ja, dat zijn vervlogen tijden. Red je er maar mee.
En dan het ontbijt. Wat doen we vandaag op ons brood?
Nu zijn dit nog vrij simpele keuzes. Er zijn ook heel wat keuzes die minder makkelijk te maken zijn. Keuzes die te maken hebben met je opleiding of maatschappelijke carrière bijvoorbeeld. Het zou jammer zijn als je later moet concluderen dat je precies het verkeerde vakkenpakket hebt gekozen.
Of de keuze met wie je je leven zult gaan delen. Stel je voor dat de vermeende ware Jakob ineens een bedrieglijke Laban blijkt te zijn. Daar wil je toch niet levenslang aan vast komen te zitten.
Al die keuzes, vind je het gek dat je er doodmoe van wordt.
We leven in een maatschappij met een hoog tempo en ook met hoge verwachtingen. En in zo’n maatschappij is keuzes maken aan de orde van de dag.
De overvloed aan opties kan zorgen voor een flinke portie stress.
Nu heb ik onlangs besloten het mezelf makkelijker te maken door de broodbelegkeuze op te lossen. Ik ga gewoon iedere dag hetzelfde op brood nemen. Ik neem dagelijks chocoladepasta op brood met daarbij een beker karnemelk en op zondagmorgen eet ik, om de zondag toch een beetje apart te laten zijn, brood met vlokken met twee koppen koffie erbij. Zodoende vermindert mijn broodje pasta de stress in mijn complexe bestaan. Scheelt een slok op een borrel.
 
Gelukkig hebben Marja en ik onlangs het gestreste leven weer even mogen ontvluchten. We hebben heerlijk uitgewaaid in het ruige landschap van de Highlands in Schotland. En het mooie was dat we praktisch geen enkele keuze zelf hoefden te maken. De vrouwelijke helft van een bevriend echtpaar, met wie we voor de vijfde keer de Noordzee zijn overgevlogen, schijnt het namelijk erg leuk te vinden om een reis te organiseren. En wij vinden het ook heel erg leuk dat zij het leuk vindt. Zij verzorgt de vliegtickets, regelt de B&B’s voor onderweg, zoekt het vakantiehuisje uit, regelt een huurauto en weet zelfs via internet de wandelingen in de buurt van ons verblijf uit te stippelen. Allemaal dingen die stuk voor stuk bij mij een zenuwinzinking zouden kunnen veroorzaken.
Maar heerlijk, het enige dat van ons verwacht wordt is dat we meegaan, meewandelen en meehelpen bij het opmaken van het proviand. En dat ging prima. De enige echt stressvolle keuze die ik me van deze vakantie kan herinneren was de vraag of ik nog verder zou meegaan tijdens een risicovolle bergwandeling. Terwijl mijn lieftallige echtgenote ontspannen, met de handen in de zakken, omhoog rende, liep ik me met het angstzweet op het voorhoofd af te vragen of ik werkelijk voldoende vertrouwen in mijn hemelse Vader heb of Hij een engel zou gebieden om mijn voet voor struikelen te bewaren of niet en anderzijds - je gedachten vliegen echt alle kanten op op zo’n moment - vroeg ik me af of ik wel voldoende verzekerd zou zijn, voor het geval dat….. nou ja, je weet wel. Uiteindelijk ging het prima (okay…. redelijk) en zijn we weer veilig thuis.
 
Maar juist nu, terwijl de werkzaamheden weer veel van onze tijd opslokken, waagt vrouwlief het om me er aan te herinneren dat er voor de aankomende zomer ook nog een vakantiebestemming gevonden moet worden. En deze keer zijn we daar zelf verantwoordelijk voor. Geen vrienden of kinderen die het even oplossen. We draaien er zelf voorop. Eerst een land uitzoeken, dan een gebied en dan het internet afsnorren naar een charmante camping die wel comfortabel moet zijn maar ook  weer niet te veel op een pretfabriek mag lijken. Wat een keuzes moeten er weer gemaakt worden. En zulke zoekacties kosten altijd meer tijd dan je beschikbaar hebt. Wat is vakantie toch vermoeiend….
 
Vermoedelijk zal ons huwelijk ook deze hobbel wel weer doorstaan en mogen we na de vakantie vertellen wat onze bestemming is geweest en ook of het gelukt is om zonder stress het nieuwe seizoen in te gaan.
Maar zover is het nu nog niet. Eerst nog die ene keuze voor een camping maken en daarna….. als er dan toch nog weer gekozen moet worden, kies ik gewoon even voor een paar weken niks. 
​
​PS: We hebben een ontspannen vakantie in de Auvergne gehad :)

​Ik kan me het moment nog goed herinneren. Onthutst zit ik voor me uit te staren, met een opengeslagen krant op m’n schoot. Ik lees zojuist dat dominee Bill is aangeklaagd vanwege ongewenste intimiteiten.
Ik weet nog goed hoe jaren geleden de berichten vanuit Amerika overwaaiden. De kerk van dominee Bill is hèt middel tegen de ontkerkelijking. Zijn kerk groeit tegen de klippen op. Een heldere, orthodoxe boodschap, verpakt in een eigentijds jasje. De megakerkzaal met grote schermen en spotlights heeft veel weg van een bioscoopzaal met van die comfortabele stoelen. Wat een verschil met de gebouwen die wij kennen met van die ongemakkelijke kerkbanken, waarop het, vanwege de stekende rugpijn, al bijna niet mogelijk is om in slaap te vallen.
Preekstoelen zoals wij die kennen zijn in Bills kerk helemaal nergens te bekennen. De voorganger loopt lekker nonchalant met één hand in de zak over het podium waarbij zijn optreden nauwelijks onderdoet voor een goed getrainde televisiepresentator. Ik heb me laten vertellen dat de sprekers zelfs getraind zijn om op het goede moment emotie in hun stem te laten doorklinken om toch vooral bewogen over te komen.
Grif vliegen Nederlandse kerkleiders de oceaan over om zich door dominee Bill te laten inspireren. Zal het mogelijk zijn dat door het levende water uit deze Amerikaanse kreek ook onze stilstaande slootjes weer in beweging gaan komen? Bills boeken en cursussen worden in het Nederlands vertaald en ook ikzelf ga de boer op om overal te vertellen hoe je een aanstekelijke kerk vol aanstekelijke christenen kunt worden.
Ooit heb ik zelfs het voorrecht gehad om dominee Bill himself te horen spreken op een meerdaagse conferentie. Inspirerende toespraken en workshops over leiderschap en geloofsverdediging maken dat ik vol enthousiasme de opgedane kennis ga uitdragen in de hoop dat het tij van de leegloop ook in ons land gekeerd zou kunnen worden.
En nu is de dominee van z’n voetstuk gevallen. Tot nu toe hebben we bij alle negatieve berichten over ongewenste intimiteiten in de kerken onze protestante handen in onschuld kunnen wassen, maar die vlieger gaat niet langer op.
Verslagen kijk ik naar m’n boekenkast. Er staan nogal wat boeken in die afkomstig zijn van dominee Bill of van één van z’n naaste medewerkers. Zijn deze boeken dan nu ineens fout? Heeft Bill toneelgespeeld?
Ik kan het niet geloven.
Maar waar ging het dan mis?
Bill heeft zoveel kunnen betekenen voor mensen. Wereldwijd heeft het geloof van duizenden een impuls gekregen. Zo bouwde hij een geweldig imperium op, waarin hijzelf de grote gezalfde leider was.
Zou in dat laatste misschien de grote fout zitten? Geleidelijk aan heeft Bill gedacht dat hij als de gevierde man zich dingen kan veroorloven die in strijd zijn met de Boodschap die hij verkondigt. Vanwege zijn succes heeft men zijn grillen op de koop toe genomen en naar slachtoffers is niet serieus geluisterd. Bill preekt een Boodschap van vergeving voor onvolmaakte mensen, maar gaandeweg is hij vergeten dat hij zelf ook zo’n onvolmaakt mens is. En blijkbaar is er niemand in zijn hele imperium die de moed of de positie heeft gehad om hem daaraan te herinneren, zodat het kwaad kon blijven doorwoekeren.
Met al het goede dat Bill bereikt heeft blijft het nodig dat ook de ‘evangelische pausen’ mensen om zich heen verzamelen die hen corrigeren en erop aanspreken als ze dreigen van het juiste spoor te raken. Want ook voor ‘christelijke leiders’ geldt dat er nog heel wat Adamsbloed door hun aderen stroomt. Dat ontkennen zou naïef zijn.
Ik heb veel geleerd van dominee Bill. Hij is een geweldige stimulans geweest voor mij en vele anderen. Laten we ook maar van zijn fouten leren en zorgen dat er in onze christelijke gemeenten goede structuren zijn, waar solisten worden teruggefloten en geestelijke leiders eraan herinnerd blijven worden dat het in de kerk niet om hen draait, maar om die tweede Adam, wiens bloed op Goede Vrijdag vloeide.
Ik hoop van harte dat er recht wordt gedaan aan de slachtoffers, dat allereerst, maar ook dat,  nu Bill bij de brokstukken neerzit, er mensen zijn die wel de kans krijgen hem liefdevol de juiste Weg te wijzen. 

Sinds ik de respectabele leeftijd van 60 jaar heb bereikt betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik aan vroeger denk. Het schijnt een normaal verschijnsel te zijn, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik me in het verleden wel eens geërgerd heb aan mensen die altijd over vroeger spraken. Vooral als er een waardeoordeel aan gekoppeld werd: vroeger was alles beter! Alsof Salomo in het boek der boeken (Prediker 7:10) al niet ernstig waarschuwde voor zulke onwijsheden. 
Veel generatiegenoten van mij zullen zich de sterk verzuilde samenleving van vroeger nog goed herinneren. Een verzuilde samenleving wordt gekenmerkt door het zogenaamde wij-zij denken. Wij, dat zijn de mensen binnen onze zuil, hebben tot op de punt en de komma ingevuld wat we moeten geloven, naar welke school onze kinderen moeten gaan, welke krant we moeten lezen, welke politieke partij we moeten stemmen en bij welke tv omroep we ons moeten thuis voelen (ik gebruik bewust het woordje ‘moeten’). Het liefst hadden we ook nog een eigen voetbal – of volleybalclub, zodat we in de pauze lekker kunnen kletsen over de mensen achter ons hoog opgetrokken muurtje die het allemaal helemaal verkeerd zien.  
Gelukkig hebben we van de generatie na ons geleerd – heel erg bedankt jongelui - dat veel van deze muurtjes geen bestaansrecht hebben. Wie de moed had om stiekem over het muurtje heen te kijken heeft namelijk ontdekt dat er ook aan de andere kant van de muur meer geestverwanten te vinden zijn dan in eerste instantie verondersteld is. Het lijkt erop dat sinds de grote muur in Berlijn is gevallen er in ons land ook heel wat kleine muurtjes naar beneden zijn gehaald. De afbraak van deze muurtjes heeft ruimte gecreëerd en frisse lucht gegeven. Voor velen een verademing…..
Maar nu blijkt dat er opnieuw mensen zijn die heimwee lijken te hebben naar de hokjesgeest van vroeger. Met een nieuwe wij-zij verklaring wordt de media gezocht en opnieuw beleven we dat er in de christelijke wereld een scheidslijn van voor – en tegenstanders wordt getrokken. Hoewel ik niet graag in de discussie betrokken word, kan ik met die gedachte nog wel leven, maar dat de wij-zij verklaring onnodig mensen in het nauw drukt, acht ik in strijd met het karakter van de Joodse Rabbi die we met z’n allen beweren als inspiratiebron te beschouwen.
Naar Zijn voorbeeld en naar mijn bescheiden mening mag je nu eenmaal niet iemand, die zich opgesloten voelt zitten met zichzelf, nadat hij of zij voorzichtig de kastdeur op een kiertje heeft gezet, bekogelen met verklaringen, of uit verband gerukte teksten, zodat het slachtoffer niet anders kan, dan maar gauw de deur weer dicht trekken, en zich verbergen achter de deur, waar het zo stik eenzaam kan voelen.
De keerzijde van de medaille is overigens wel dat de tegenstanders van de verklaring aan de andere kant van de muur ook aan het bouwen zijn geslagen. Men is er maar druk mee, behalve dat er muren gebouwd worden, wordt er ook met modder over de muur gegooid. Aan beide kanten van de muur hebben we onze mening klaar over de ander, maar eerlijk en open gepraat wordt er in ieder geval nauwelijks meer.
Wat zou het mooi zijn als dat gesprek weer op gang kwam. Voor – en tegenstanders die empathisch luisteren naar elkaars beweegredenen zodat het voor de slachtoffers minder eng wordt om de kastdeur weer op een kiertje te zetten. Ik weet het, het vraagt om moed, moed om tevoorschijn te komen. En voor muurtjesbouwers vraagt het ook om moed om liefdevol de hand te reiken aan mensen die er niet voor gekozen hebben te zijn wie ze zijn.
Misschien is het beter dat we de verklaring in de prullenbak gooien en in alle bescheidenheid samen, voorstanders, tegenstanders en slachtoffers aan de voeten gaan zitten van die Joodse Rabbi bij wie liefde en waarheid zo perfect in balans zijn.  

Na een zomer waar maar geen eind aan wilde komen lijkt nu toch eindelijk de herfst te zijn aangebroken. En gelukkig, nu het echt afgelopen is met de lange avonden buiten zitten kunnen we ons binnenshuis weer kostelijk vermaken voor de buis, want ook dit seizoen zijn er weer een vijftal boeren naarstig op zoek naar de liefde van hun leven.
En het Nederlandse volk vindt het weer schitterend. Gaat het de goedzak Jaap, de giechelende Michelle, de stotterende Wim, de onzekere Steffi en de eigenwijze Marnix lukken om iemand te vinden om het leven mee te delen?
Tijdens de uitzendingen zien we de altijd weer invoelende Yvonne met haar blonde labradoodle heen en weer reizen tussen de boeren om te horen of er al iets merkbaar is van vlinders in de buik. “Voel je al iets” is dan ook één van de meest gestelde vragen.
Soms lijkt er inderdaad sprake te zijn van verliefdheidskriebels, maar helaas komt er voor sommige  gasten, die zo hoopvol aan het programma begonnen, al snel een eind aan hun dromen en komen ze niet veel verder dan een paar keer helpen bij het uitmesten van de stallen. Op het moment dat ik dit schrijf is nog niet bekend wie de gelukkigen zijn die overblijven. We blijven het met spanning volgen of er in de verschillende stallen vlindertjes zullen heen en weer fladderen tussen de boeren en hun aan de haak geslagen dates.
Hoewel er best wat valt aan te merken op de manier waarop de voorselectie plaatsvindt schijnt het merendeel van ons volk, gezien de kijkcijfers, een programma als dit wel te waarderen. En tussen de uitzendingen in is het bij velen dan ook hèt onderwerp van gesprek: wie gaat de volgende afvaller worden? Ieder heeft zo zijn of haar mening over de potentiële liefjes van de boeren.
Boer zoekt vrouw brengt haarscherp aan het licht hoe er tegenwoordig over liefde gesproken wordt. Liefde wordt gezien als een gevoel dat je voor iemand hebt. Een vonkje, een lichtje, een vlindertje in je buik.
Maar naar mijn bescheiden mening wordt op deze manier geen onderscheid meer gemaakt tussen liefde en verliefdheid. Yvonne is op zoek naar verliefdheid.  
Liefde is wat anders! Liefde is een radicale keuze om de ander te dienen. Liefde is jezelf wegcijferen en je inspannen om het die ander naar de zin te maken.
In huwelijksdiensten leg ik regelmatig dit verschil tussen liefde en verliefdheid uit.
Laten we voor de duidelijkheid de twee begrippen maar niet door elkaar halen. Liefde kun je aan iemand beloven, verliefdheid niet. Omdat liefde een keuze is en verliefdheid slechts een gevoel. Een gevoel dat zo maar kan verdwijnen. Maar als liefde als keuze voor elkaar de basis onder je relatie is, dan kan de liefde het best verdragen dat de vlindertjes af en toe even minder voelbaar zijn, maar je zult ook zien dat er geregeld als vanzelf weer vlindertjes van verliefdheid aan komen fladderen.
Het onderscheid tussen beide woorden komt bij de vragen van Yvonne, in de stallen van de Nederlandse boeren, niet altijd duidelijk naar voren.
Daarvoor moet je waarschijnlijk in een andere stal zijn. Een stal in het verre Bethlehem waar aan het begin van onze jaartelling een bijzonder Kind het levenslicht zag. Zijn komst was pas een daad van èchte liefde. Een keuze om zichzelf radicaal te geven voor de ander. Niet omdat Hij vlindertjes in z’n buik had van die altijd weer bij Hem weglopende mensenmassa maar omdat Hij het niet over z’n hart kan krijgen om zijn mensen aan hun lot over te laten. Daarvoor gaf Hij de veiligheid van de hemel op en werd hier op aarde een arme timmermanszoon. Daarvoor ging Hij de onderste weg. Een weg die zou uitlopen op het door God en mens verlaten ondergaan van een afschuwelijke marteldood.
Die onvoorwaardelijke, gunnende, liefde heeft Zijn hele doen en laten getypeerd. Een liefde, die ook voor onze onderlinge relaties tot voorbeeld mag zijn.
Als zulke gevende, gunnende liefde de relaties van onze Nederlandse boeren zal gaan doortrekken dan kun je er op rekenen dat er als gevolg van hun toewijding aan elkaar ook in hun stallen nog heel wat vlindertjes zullen heen en weer fladderen.