 Zoals veel oosterlingen ervaar ik altijd een gevoel van ongemak zodra ik geacht wordt me met de auto richting de westkant van Nederland te begeven. Vandaar ook dat ik de uitnodiging van m’n voormalige werkgever Agapè met gemengde gevoelens ontving. Er zou een feestelijke bijeenkomst in Gouda gehouden worden vanwege het 50-jarige bestaan van de organisatie. Gelukkig was ex-collega Bertus bereid om mij te vergezellen op deze wereldreis. Vol goede moed begaven ons via een overvolle A28 richting het wilde westen, maar het moet gezegd dat tot in Gouda alles van een leien dakje liep. Omdat de feestlocatie zich in het centrum van de stad bevond was het echter niet eenvoudig om een parkeergelegenheid in de buurt te vinden. Uiteindelijk besloten we een parkeergarage in te rijden. Na een uitgebreide studie van de automaat bij de slagboom (ik haat die dingen!) bleek het nodig dat ik mijn betaalpas in het apparaat zou duwen. Zowaar ging de slagboom omhoog en konden we naar binnen rijden. Maar toen we helemaal aan de andere kant de garage weer uitliepen stond daar zo’n betaalautomaat (die dingen haat ik ook!) waar aan het eind van de avond met de parkeerticket afgerekend zou moeten worden. Maar hoe kan dat, we hebben helemaal geen parkeerticket gekregen bij het binnenrijden? De paniek sloeg toe en omdat een overnachting in een parkeergarage ook geen blij vooruitzicht is, renden we weer richting de ingang van de parkeergarage. Toevallig lag daar een ticket op de grond, die we meenamen. Bij de parkeerautomaat ontdekten we dat het een dagkaart was die nog niet betaald was. Voor het luttele bedrag van 34 euro(!) was het dus mogelijk om straks aan het eind van de avond in ieder geval de parkeergarage weer uit te komen.
Vanwege dit feestvreugde-verhogende oponthoud in de parkeergarage moesten we nu wel flink doorlopen om op tijd op het Agapè-feest aanwezig te zijn. Gelukkig zagen we snel een kerkgebouw met een met ballonnen versierde ingang. Daar zal het zijn. We begaven ons naar binnen. Snel hingen we onze jassen op en na gebruik te hebben gemaakt van het toilet, was er zelfs nog gelegenheid om een kop koffie te halen. Toen we hijgend met onze koffie in de hand om ons heen keken zagen we tot onze verbazing geen enkele bekende. Plotseling hoorden we een oproep om te gaan zitten want het bruidspaar is in aantocht. Op dat moment drong het tot ons door, dat we in een verkeerd kerkgebouw waren beland. Vliegensvlug hebben we onze jassen weer aangeschoten en na wat navraag ontdekten we twee straten verderop het juiste kerkgebouw waar we, na het klamme zweet van ons voorhoofd te hebben gewist, heel wat bekenden van vroeger ontmoetten. Na een feestelijke bijeenkomst hebben we uiteindelijk met onze peperdure parkeerticket afgerekend in de parkeergarage en zijn weer huiswaarts gekeerd. De thuisreis verliep gelukkig voorspoedig. Hoe verder we oostwaarts reden, hoe meer we ons weer thuis begonnen te voelen. Nadat ik onze belevenissen aan deze en gene verteld heb mocht ik ontdekken dat je ook bij het uitrijden van een parkeergarage gewoon je betaalpas opnieuw in de automaat had kunnen doen, zodat het juiste parkeerbedrag automatisch afgeschreven zou worden. En geloof me, dat zou heel wat minder zijn dan de prijs van de dagkaart die we nu betaald hebben. Het was rond middennacht dat ik mijn Scenic weer de oprit van ons huisje in het pittoreske Wapenveld opdraaide. Heerlijk wat een ruimte. Geen parkeerautomaat (had ik al verteld dat ik een hekel aan die dingen heb), niet zoeken naar parkeerruimte, gewoon pal voor je eigen deur. Het was een mooie avond waarop we te zien en te horen kregen hoe Agapè al 50 jaar op allerlei manieren het Goede Nieuws verspreidt in ons land. Nog altijd ben ik dankbaar daar aan te hebben mogen bijdragen. Maar ik ben nog veel dankbaarder dat Degene die mij toentertijd geroepen heeft ook weet dat de Veluwe de place-to-be is waar ik het best uit de verf kom. Je begrijpt het al: als ik mag kiezen tussen Oost en West, dan bevalt mij Oost het best.
0 Comments
|
