 Eindelijk, ze zijn weer voorbij, de donkere dagen aan het eind van het jaar. Na 21 december gaan de dagen weer langer worden. We zien het licht langzaamaan doorbreken. Hoewel de geboorte van het Kerstkind vast en zeker op een andere datum heeft plaatsgevonden is het wel mooi om juist in deze donkere dagen Zijn geboorte te vieren. Hij staat symbool voor het Licht dat in een donkere wereld komt. En waar licht komt, moet het duister wijken. Licht is sterker dan duisternis.
En nu zijn we het nieuwe jaar op een bescheiden manier ingegaan. Minder vuurwerk, minder rellen, minder visite en zelfs helemaal geen bezoekers in de kerk. Maar, zo wordt ons na iedere persconferentie weer toegezegd, er komt een keer licht aan het eind van de tunnel. Nu weet ik niet hoe jullie het rijden door een tunnel ervaren. Ik vind het altijd wel een beetje benauwend. Het besef dat je kilometers lang onder een berg of onder water door rijdt zonder dat je eruit kunt. Het idee dat je auto het begeeft midden in de tunnel, zonder echte uitwijkmogelijkheid, lijkt me een angstige gedachte. Het licht aan het eind van de tunnel geeft dan altijd weer opluchting. Gelukkig is Nederland een redelijk plat land en zijn er dus ook weinig tunnels. Eén van de langste tunnels die ons land rijk is, is de Westerschelde-tunnel die Zuid Beverland met Zeeuws Vlaanderen verbindt. Omdat Marja en ik de vrije dagen tussen Kerst en Nieuwjaar in Zeeuws Vlaanderen hebben doorgebracht ontkwamen we er niet aan om zowel op de heen als de terugweg door deze toltunnel van ruim zes kilometer te rijden. Toen we na een paar ontspannen dagen weer huiswaarts keerden kregen we, op het moment dat we dachten dat we de tunnel eindelijk definitief achter ons konden laten, een telefoontje van de verhuurder van ons vakantieverblijf dat we niet alle bagage hadden meegenomen. Wiens schuld het is dat de bewuste tas niet in de auto is terecht gekomen is niet voor publicatie (In huize Hartkamp is één van de echtelieden zeer punctueel en nauwgezet, dus het zal die ander wel zijn 😊). Er zat niets anders op om terug te gaan, nog eens heen en terug door die vervelende tunnel. Nog eens betalen, nog eens drie kwartier heen en terug naar ons huisje. Een kwestie van volhouden, doorzetten en geen discussie hoe dit nu had kunnen gebeuren. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer. Zo gezegd, zo gedaan, anderhalve uur later reden we voor de laatste keer de tunnel door. Eindelijk brak het licht definitief door en konden we de tunnel achter ons laten. Aan deze tunnelervaring moest ik even denken, nu we iedere keer met tegenvallers te maken hebben. De coronacrisis is ook zo’n tunnelervaring. Je verlangt naar het licht aan het eind van de tunnel, maar het lijkt dat er iedere keer weer een andere reden is, om opnieuw de tunnel in te gaan. Een nieuwe variant, of het niet goed naleven van de maatregelen door een groep onvoorzichtige medelanders. Ach, en ook dan geldt dat discussies over de schuld weinig helpen. We zullen er doorheen moeten met z’n allen. Dat vraagt geduld en doorzettingsvermogen. En het vraagt bovendien bereidheid om de noodzakelijke tocht door die tunnel voor anderen zo plezierig mogelijk te maken. Vervelend genoeg, maar laten we ons blijven realiseren dat aan het eind van de tunnel het altijd weer licht wordt. Er komt echt een eind aan alle ongemakken van de coronacrisis. Wat zou het geweldig zijn dat we dat in het jaar 2022 mogen meemaken en het licht mag doorbreken. Ik verlang ernaar. Ik gun het jullie en ik gun het mezelf. En wat ik je ook van harte gun is dat als jouw leven om wat voor reden dan ook een donkere tunnel is geworden, je mag ervaren dat het Ware Licht zal doorbreken in je hart.
0 Comments
|
