 Ongeveer een half uurtje geleden heb ik het ‘Amen’ ingetypt van de preek voor a.s. zondag. Een prettig en opgelucht gevoel maakt zich dan meestal van mij meester. Het is ook deze keer weer gelukt.
Nu had ik me voorgenomen om, als de preek klaar is, meteen maar een verhaaltje voor ‘Hartig en Gekruid’ te schrijven in het maandblad. Maar dat valt dan toch weer wat tegen. Meestal vind ik de omschakeling naar een ander onderwerp niet makkelijk. En het wordt nog moeilijker als je nog geen flauw benul hebt waarover je zult gaan schrijven. Soms helpt het om even wat anders te doen. Wandelen of zo. Het leek me daarom nu een uitstekend moment voor m’n dagelijkse wandeling naar de brievenbus. Dat is altijd toch nog zo’n slordige 15 meter heen en 15 meter terug. Je hoeft er niet eens de wandelschoenen voor aan te doen. Op het eerste gezicht zag ik niets verontrustends in de brievenbus. Zoals altijd een paar enveloppen van hulpverleningsorganisaties die hopen op een deel van ons vakantiegeld. Daar kan ik trouwens prima mee leven, deze organisaties steken de handen uit de mouwen op plaatsen waar ik dat niet doe. Dus ook deze keer zullen we wel weer ons aandeeltje leveren. Maar tussen de Dorcas, Tear en Redt een Kind enveloppen valt mijn oog plotseling op een witte envelop met zo’n paarse, verticale balk. Centraal Justitieel Incassobureau staat erop . M’n hart slaat over. Ik weet al wel weer wat dit betekent: een bekeuring. Met bevende handen maak ik de envelop open. Zachtjes prevelt mijn mond de woorden “Laat ik het niet zijn…..laat het nu eens Marja zijn die een verkeersovertreding heeft begaan”. Ik kijk naar de datum, ik kijk naar de plaats, Hilversum. Het is duidelijk. Dat moet ikzelf geweest zijn. Onmogelijk om met een smoesje te proberen m’n gezicht te redden en te doen of ik het niet geweest ben. Volgens mijn agenda was ik het zelf die op die datum in Hilversum was. Als het nu in Zwolle of Oldebroek of zo gebeurd was, dan had ik nog een kansje gehad om er onder uit te komen, maar nu heb ik geen schijn van kans. Ik was in Hilversum, bij de Evangelische Omroep nog wel. Ik mocht daar een meditatie verzorgen voor het radioprogramma Groot Nieuws. U hebt toch wel geluisterd, hè, op die zondagmorgen van 26 juni tussen acht en negen uur ’s morgens op Radio 5? Ik heb een meditatie verzorgd over het wonder van genade. U weet wel, dat verhaal van die werkers die maar een uurtje in de wijngaard hebben gewerkt en toch een compleet dagloon krijgen. Genade is dat je krijgt wat je niet verdiend! Eerlijk gezegd had ik zelf dat programma nog nooit eerder beluisterd. Maar ik hoop van harte dat de boodschap van genade is overgekomen bij EO-luisterend Nederland. Genade, daar weten ze bij justitie dus echt niet over mee te praten. Die paarse envelop toont genadeloos welke misdaad ik heb begaan. Een bekeuring van maar liefst 36 euro omdat ik op een plaats waar 50 km per uur gereden mocht worden ongegeneerd 57 km per uur reed. Gecorrigeerd is dat nog altijd 54 km per uur. Levensgevaarlijk, dat begrijpt u! Misdadig om met zo’n snelheid over ’s Heren wegen te scheuren. En dan wel voor de EO radio komen. Huichelachtig, volkomen terecht dat dit soort misstanden aangepakt worden. Betalen zul je, boeten, wie niet luisteren wil moet maar voelen. Eerlijk gezegd vind ik het eerder misdadig om iemand voor zoiets onzinnig kleins te laten betalen. Op de kilometerteller in je auto is het verschil nauwelijks zichtbaar. En zelfs als ik heel diep in de uithoeken van m’n geweten zoek voel ik me nog steeds niet schuldig. Dan zijn er wel andere dingen te noemen die niet helemaal in de haak zijn geweest (ja, dat komt ook bij voorgangers voor). Geen dingen waar je een strafblad voor krijgt of zo, maar eerder het gevoel dat je niet bent zoals je eigenlijk zou moeten zijn. Maar laten dat nu weer dingen zijn waar ze bij justitie minder moeilijk over doen. Maar gelukkig, daar heb ik een ander adresje voor. Ik weet Iemand die veel ruimhartiger is. Hij heeft Zelf voor mij betaald en geboet. En omdat ik niet luisterde heeft Hij gevoeld. Wees nou eens eerlijk…..dat is toch pas echt genadig!
1 Comment
|
