 Verhaaltje dat ik schreef in de week dat mijn nicht Janine en mijn oom Jan overleden:
Het is zaterdagmorgen, ik word vroeg wakker…..vandaag niet echt een vrije dag. Eerder een moeilijke dag. Een bezoek aan een oude stervende man en een begrafenis staan op de agenda. Een oude dementerende vrouw uit onze kerk wordt vandaag begraven. Langzaam aan raakte deze vrouw de controle kwijt over haar leven. Maar één ding bleef ze vasthouden: ik ga verhuizen….verhuizen naar het Vaderhuis. Terwijl ik nog in bed lig mijmer ik verder. De derde keer in anderhalve week dat ik een begrafenis bijwoon. Twee keer familie, nu een gemeentelid. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik probeer me voor te stellen wat die vrouw uit onze kerk zal aantreffen daar als ze binnenkomt in dat Vaderhuis. Het eerste wat ze te zien krijgt is die mooie, jonge, ongeschonden vrouw, dansend voor Degene van wie ze zo ontzettend veel houdt. Ze danst uit alle macht omdat hetgeen ze altijd geloofd heeft werkelijkheid is geworden. De Man die zij als de Waarheid zag heeft haar werkelijk vrij gemaakt. Iets verder op ziet ze een vriendelijke man vooraan in de reidans huppelen. Hoewel hij kaarsrechte benen heeft gekregen bij binnenkomst, lijkt hij er plezier aan te hebben om te dansen met O-benen en met een zakdoek op zijn hoofd. Hij is hier nog maar kort, maar blijkbaar geniet iedereen van zijn aanwezigheid. Zijn grote hart is als het ware aan de buitenkant zichtbaar. Aan de zijkant zit een lieve, vriendelijke vrouw het met genoegen gade te slaan. Vol tederheid kijkt ze naar de beide dansende mensen. Ze lijkt blij te zijn met hun komst alsof ze er naar had uitgekeken. Haar blijdschap is niet minder, maar ze uit het een beetje anders, wat minder uitbundig. Haar gevoelens van blijdschap heeft ze van zich afgeschilderd. Met een wat grove stijl heeft ze iets prachtigs vervaardigd. De woorden van hier beneden schieten te kort om het te omschrijven. Het schilderij heeft de naam ‘A Dieu’ gekregen. Plotseling komt er Iemand binnen. Als een magneet trekt Hij alle aandacht naar Zich toe. In eens wordt het duidelijk. Die dans van die jonge vrouw is voor Hem, die vrolijke man in de reidans danst voor Hem, dat schilderij van die lieve vrouw is voor Hem. Hij staat daar met de waardigheid van een Koning en de kwetsbaarheid van een Lam. Alle mensen in het huis blijken juist genezen te zijn van hun littekens en deuken die ze in het leven hebben opgelopen, maar deze Man heeft grote littekens in handen en voeten. Niet als tekens van gebrokenheid maar als sieraden van overwinning. Alsof Hij wil zeggen: kijk ernaar, want deze littekens zijn jouw entreebewijs. Terwijl ik in bed lig voel ik de tranen. Natuurlijk…gemis en verdriet is er. Maar in dit perspectief voelt het anders, wel verdriet, maar ook troost en houvast. Ik stap uit bed….heb nieuwe moed gekregen. Ik ga op ziekenbezoek en naar een begrafenis. Triest allemaal. Ik zou niet goed weten wat te zeggen als ik niet wist van die Man met die littekens in Zijn handen. Op die uitgestoken doorboorde handen mag ik blijven wijzen omdat ik weet dat Hij de Waarheid is die werkelijk vrij maakt!
0 Comments
|
