 Houden jullie ook zo van mensen kijken? Marja en ik vinden het altijd één van de leuke bezigheden tijdens onze vakantie. Gewoon op een terrasje of zo. Prachtig die variatie aan gezichten, formaten, (gebrek aan) kledingsmaken. Nog niet zo lang geleden hebben we daar weer uitgebreid de gelegenheid voor gehad. In de meivakantie hebben we weer erg genoten van het ruige landschap in Ierland en tijdens onze terugreis, terwijl we wachten op het vertrek van het vliegtuig hebben we ongegeneerd zitten loeren.
We hebben het prachtige uitzicht op een grote schare mensen die nog door de securityscan heen moet. Inmiddels hebben wijzelf de controle al glansrijk doorstaan. Behalve een piepklein schaartje in de etui en een vergeten nagelvijl in de binnenzak (stom natuurlijk!) van mijn lieflijke echtgenote zijn er geen enge wapens bij ons gevonden. Inmiddels is onze tas weer dicht en zitten onze kleren weer zoals ze horen en nu zitten we heerlijk te kijken hoe het anderen afgaat. Wat een gemartel elke keer weer. Eerst je tas en je horloge, je sieraden, je mobiele telefoon, je portemonnee, je sleutelbos, je broekriem, je vieze zakdoek, je schoenen in het bakje op de lopende band zetten en dan ter controle, op je sokken, zelf door een of ander poortje, dat bijna bij niemand piept, maar natuurlijk net wel bij jou. Vervolgens komt er dan, terwijl de rest van de schare staat te wachten, een medewerker van het vliegveld, die met een eng apparaat je hele lichaam scant en als er dan nog niets gevonden is volgt er een uitgebreide fouillering. Heel ongemakkelijk allemaal. Maar wij hebben het overleefd en nu mogen we met een beetje leedvermaak zien hoe het anderen afgaat. We zien mensen die nu spijt hebben dat ze hun sokken niet vooraf hadden gecontroleerd, want tussen al die mensen is een gat in je sok waar je grote teen uitsteekt een beetje gênant. En dat het kruis van een broek zonder riem afzakt tot tussen de knieën heb je eigenlijk ook van te voren wel kunnen bedenken. En als dan eindelijk het hele gedoe achter de rug is, mag je zonder schoenlepel, zonder een stoel in de buurt en mèt afzakbroek tussen die dringende mensenmassa je schoeisel weer proberen aan te krijgen. Wat een ongemakkelijk gedoe, maar eerlijk is eerlijk, het is ook een genot om te zien (bij anderen). Al kijkend vraagt vrouwlief of een schouwspel als dit geen inspiratie voor een nieuwe column kan opleveren. Zou er misschien een link te leggen zijn naar een bijbels onderwerp? Er zijn natuurlijk heel veel mensen die geloven dat er ooit een moment komt dat ze door een soort hemelse scan heen moeten. Al je ellende, al je fouten, al je misstappen, alles wat je hebt nagelaten, al je stiekeme gedachten, komen aan het licht, je staat letterlijk en figuurlijk in je nakie. En het idee dat de rest van de schare toekijkt en ziet wat er bij jou allemaal loos is maakt het verlangen naar het moment dat we bij de hemel in de rij staan er niet groter op. “O jongens, als ik maar word doorgelaten, al is het met de hakken over de sloot, als ik maar binnen kom”. Begrijpelijk dat je daar niet op zit te wachten. Maar misschien is het wel mooi om te vertellen dat er een prachtige escape is om dit te voorkomen. Er is een manier om ervoor te zorgen dat je niet door die hemelse scan hoeft. Geen controles, geen scans, geen ongemakkelijke eigenschappen die aan het licht komen, je mag zo maar doorlopen. Het enige wat gebeuren moet is dat je door een smal poortje naar binnen gaat, een poortje waarmee Iemand anders voor jou vrije toegang heeft geregeld. Geweldig, wat een opluchting!
0 Comments
|
