De Koning op de tribune!

Het zal ongetwijfeld niet aan jullie voorbij gegaan zijn. Want onze oranje jongens en meiden hebben het weer fantastisch gedaan. Acht keer goud, zeven keer zilver, negen keer brons, als ik goed geteld heb. Wat een kanjers. En hebben jullie ook gezien hoe onze koning en koningin uit hun dak gingen op de tribune? Nederlanders zullen geen Nederlanders zijn om daar wat van te vinden. Want dat schijnt niet te mogen, een enthousiaste koning naast een stralende koningin. Koningen behoren zich statig, deftig en gepast te gedragen. Het liefst een beetje saai. Netjes gekleed, het haar in de scheiding en een uitgestreken gelaat. Zo heurt ut. Zo hebb’n we ut altied edoan. Laat dat uitbundige gedoe nu maar aan het gewone volk over. 
Nu hoorde ik dat er onlangs ergens in een kerkdienst een vergelijking is gemaakt tussen onze koning op de tribune met onze Hemelse Koning op de wereldtribune. Met foto’s en al nog wel. Ongetwijfeld zullen er ook weer christelijke Nederlanders zijn die dat ongepast vinden. Want christelijke Nederlanders -ik heb het dus ook over mezelf!- hebben dat vaak een beetje extra. Maar goed, in die kerkdienst hebben ze het er toch op gewaagd. Zoals onze Alex de oranje jongens en meiden heeft aangespoord, zo zou onze hemelse Koning ons aansporen terwijl wij hier op het ondermaanse voortploeteren naar de finish. En natuurlijk, er is ongetwijfeld wel een puntje te vinden waarop de criticasters gelijk hebben. Maar ergens spreekt het me ook wel weer aan. Want zo’n enthousiaste koning op de tribune communiceert heel wat meer betrokkenheid dan een afstandelijk koning op z’n troon op prinsjesdag. Maar juist dat feit, dat die plechtige koning op prinsjesdag, ook kan juichen in Sotsji, maakt hem een stuk menselijker. 
Twee gezichten van dezelfde koning. En zou dat ook niet zo kunnen zijn met de Koning met hoofdletter. Natuurlijk, hij is de Koning op Zijn troon. Maar toen Hij wilde duidelijk maken hoe Hij ècht was, zeg maar toen Hij z’n hart wilde laten spreken, verscheen Hij als Timmerman onder de mensen. En in de verhalen die deze Timmerman vertelde gaf Hij illustraties van Z’n Vader: gewoon een herder, een landbouwer, een vader die z’n, naar varkens stinkende, weggelopen zoon weer in z’n armen sloot en een gigantisch feest hield, omdat z’n jongen weer thuis is. Zo gewoon, zo menselijk, zo betrokken. 
Eerlijk gezegd kan ik me van die mensen die liever de Koning op de troon benadrukken nauwelijks voorstellen dat ze er naar uitzien om ooit voor die Koning te verschijnen. Maar de mensen die ontdekt hebben dat die Koning ons toejuicht en straks bij de finish met wijd open armen ons staat op te wachten, zijn veel gemotiveerder om Hem te ontmoeten. 
Ik ben blij met Alex en Max. Ze zijn een stimulans geweest voor onze oranje jongens en meiden om voor goud te gaan. En zonder het te weten zijn ze ook een prachtige illustratie geweest van onze grote Koning. Want ook Hij heeft een menselijk gezicht. En juist dat menselijk gezicht motiveert me:
Ik wil het volhouden, ik ga voor goud, want Hij wacht me op, de armen wijd open!

---