 De meeste mensen zullen bij de bovenstaande woorden al vrij snel denken aan ons lichaamsgewicht, of aan onze Body Mass Index (BMI). Voor wie hogere wiskunde heeft gestudeerd is het heel makkelijk uit te rekenen heb ik begrepen. Gewoon je gewicht in kilo’s delen door het kwadraat van je lengte in meters. Koud kunstje. Succes ermee. Je kunt van iemand zeggen dat hij lichtgebouwd of zwaargebouwd is. En dan zijn er natuurlijk ook nog van die mensen die bevinden zich altijd onderweg en jojo-en van lichtgebouwd naar zwaargebouwd en weer terug.
Inmiddels hebben alle tachtigplussers van ons VEG-volkje al wel ontdekt dat ik bij alle verjaardagsvisites me niet langer wil laten verleiden tot het eten van allerlei lekkernijen omdat toegeven aan mijn eetverlangens de onprettige bijwerking zal hebben dat ik m’n nieuwe kostuums niet meer pas en ik opnieuw mijn XXL kleding uit de kast zal moeten halen. Nu het aantal tachtigplussers geleidelijk aan stijgt in onze gemeente (meer dan tachtig inmiddels) voel ik me genoodzaakt om drastisch aan de handrem te trekken. En niet zonder resultaat. Met enige trots mag ik zeggen dat ik van een zwaargebouwd voorganger veranderd ben in een iets-minder-zwaargebouwde voorganger. Ik krijg sterk de indruk dat zelfs Marja met andere ogen naar me kijkt. Maar in het christelijk jargon gebruiken we de termen licht en zwaar ook op een andere manier. We kunnen iemand ‘zwaar christelijk’ vinden of soms zien we iemand als een exemplaar van het lichtere soort christen. En eigenlijk geldt ook voor dit licht en zwaar dat niemand exact weet te omschrijven wat licht en zwaar is. Je kunt alleen iemand licht of zwaar vinden als je hem of haar vergelijkt met een ander. Stel dat ik me in een kledingzaak voor extra grote maten zou begeven, dan is er grote kans dat menig bezoeker mij wat aan de tengere kant vindt, maar begeef ik mij in een modellenbureau waar men zelfs een barbiepop als mollig omschrijft, dan beschouwt men mij vast en zeker als kamerolifant. Wat is licht en wat is zwaar? Tja en dan vraag je jezelf af of dat bij gelovigen misschien ook zo zal zijn? In een omgeving waar men het hooguit voor mogelijk houdt dat er meer is tussen hemel en aarde dan wij zo op het eerste gezicht kunnen waarnemen zonder dat verder in te vullen, dan is een gelovige van evangelische snit al heel gauw een radicale fundamentalist. Iemand die meent de waarheid in pacht te hebben omdat hij zich nog altijd wil laten leiden door die geschriften uit Israël, daterend uit de tijd van het begin van onze jaartelling. Kortom als iemand die je zwaar gelovig zou kunnen noemen. Maar als een evangelische vogel zich begeeft tussen de ernstige broeders die vinden dat je als gelovige ook aan het gelaat-gewaad-gepraat herkenbaar behoort te zijn, dan voel je jezelf, ondanks de overeenkomsten die er natuurlijk ook zijn, toch al heel snel een lichtzinnige, omdat je jezelf met de beste wil van de wereld niet kunt thuis voelen in de vormen die deze geloofsgemeenschappen typeren. En zo zie je maar……ik ben zwaar……of nee……ik ben licht. Nou ja, wat doet het er toe, ik geloof en of dat zwaar of licht is mag je zelf bepalen!
0 Comments
|
