 Het besluit is gevallen. Ja, Ja, niet langer zal ik als Gemeentelijk Werker door het leven gaan. Ik mag me vanaf nu Voorganger noemen. En ik heb het geweten ook. Toen ik via Email aan mijn complete adresboek had doorgegeven dat mijn emailadres nu dus ook veranderd is, gaf dat voor verschillende gemeenteleden aanleiding om tussen neus en lippen door te informeren of ik nu ook een flinke promotie had gemaakt. Niet dus! Maar dat neemt niet weg dat ik blij ben met de verandering. Als ik aan een vreemde vertel dat ik Gemeentelijk Werker ben dan roept dat altijd een beetje het beeld op van iemand die schoffelt bij de plantsoenendienst. Een eerbaar beroep, ongetwijfeld, maar het lijkt toch in niets op datgene waar ik mijn dagen mee vul. Toen ik de wijziging door gaf via Email was dat dan ook voor één van de ouderlingen (we noemen geen namen) aanleiding om terug te mailen dat vanaf nu ‘de schoffel in de schure kan’. Anderzijds was er ook een gemeentelid die juist zo’n schoffelaar nog niet zo’n gekke metafoor vond. Een beetje in de lijn van 1 Corintiërs 3:6:Paulus heeft geplant, Apollos heeft begoten, Peter heeft geschoffeld. Al met al dus heel wat commotie rondom de wijziging van functienaam, dat snapt u. Maar sinds de conferentie heb ik als kersverse Voorganger ook nog te doen met andere plagerijen. Broeder Dato Steenhuis heeft tijdens één van zijn diensten in zijn onschuld gezegd dat broeder Piet (en daar bedoelde hij mij mee) tijdens de laatste samenkomst zal spreken over de nieuwe hemel en nieuwe aarde. Nu krijgen alle gelovigen volgens Openbaring 2:17 inderdaad een nieuwe naam, maar ik had begrepen dat die gebeurtenis nog in het verschiet ligt. Zo zie je maar weer dat ook een voorganger maar ‘ten dele verstaat’. Nu is er niets mis met de naam Piet - voordat ik alle Pieten uit de gemeente op mijn dak krijg - maar ik hoop dat de naam die ik later krijg toch duidelijker weergeeft wie ik in de eeuwigheid mag zijn. Maar ook deze verspreking van broeder Steenhuis heeft bewerkt dat sindsdien lollige Oldebroekers en Oosterwoldernaren het nodig vinden mij met Piet aan te spreken. En dat heeft bewerkt dat ik me de laatste tijd met vrees en beven richting ons kerkgebouw begeef. Waar ik ook mijn neus laat zien, altijd is er wel iemand die het nodig vind om iets over mijn functieverandering of over mijn naamsverandering te zeggen. En zo komt het dat de gevolgen van een eenvoudige functieverandering en een onschuldige verspreking als een loden last op mijn toch al zo tengere schoudertjes drukken. U begrijpt het al: het leven van een veurganger valt niet mee. Ik hoop trouwens ook dat u begrijpt dat u het hierboven geschrevene niet al te serieus moet nemen. Het is geen sollicitatie naar bemoedigende kaartjes en mailtjes of zo. Het laat meer zien hoe we in de gemeente met elkaar omgaan. Soms zeer serieus….dat kan ook niet anders, geloven is echt een serieuze zaak. Maar soms ook luchtig, hier en daar een plagerijtje. Vrije Evangelischen worden niet voor niets ‘vrolijk-orthodox’ genoemd. En in dat klimaat voel ik me prima thuis!
0 Commentaires
|
