 Onze zomervakantie is weer voorbij. Op het moment van schrijven alweer twee weken. Net als vorig jaar hebben wij het er maar niet op gewaagd om naar het buitenland te gaan. De coronaperikelen zorgen wat ons betreft voor te veel onrust. Maar net als vorig jaar hebben we dit jaar gemerkt dat Nederland ook z’n mooie plekjes heeft. Marja en ik zijn deze keer met onze caravan op een SVR camping in Julianadorp beland. Terwijl één van onze dochters met haar gezin een op en top vakantie vierde in een groot park een kilometer verderop (ook op en top prijzen trouwens) namen wij genoegen met een simpele boerderij met een ruim grasveld en een net toiletgebouw. Een mooie manier om zo met de kinderen en kleinkinderen in de buurt gezellige dingen te doen.
Toen wij onze medekampeerders bestudeerden ontdekten we al snel dat wij tot de jongeren van het veld behoorden. Ons veld stond vol met pensionado’s. Volgens één van onze kinderen is deze doelgroep herkenbaar als Libelle lezend, hippe kapseltjes, gekleurde (lees)brilletjes, man en vrouw in hetzelfde ANWB tenue en met elektrische fietsen. Enigszins generaliserend naar mijn idee, maar toch ook weer niet helemaal onwaar. Want terwijl wij ons op eigen kracht en in het zweet des aanschijns over de fietspaden door de duinen ploegden, zagen wij de pensionado’s met twee vingers in de neus langs ons heen zwieren alsof het geen enkele inspanning kostte. Maar het was mooi. De zee is prachtig, de zon scheen regelmatig, Oldebroek en Wapenveld leken even heel ver weg en de stapel boeken is weer doorgewerkt. Enige smet was dat ik tijdens ons verblijf bij het dagelijkse potje Rummikub in mijn lieftallige echtgenote de meerdere moest erkennen. Ik heb me met de nederlaag verzoend dankzij de gedachte dat als ik win, dit is toe te schrijven aan mijn eigen scherpzinnigheid en inzicht, maar dat als ik verlies vooral de geluksfactor een grote rol moet hebben gespeeld. Terwijl wij ons uitstekend vermaakten en de rest van de wereld ver weg leek hadden Belgen, Duitsers en Limburgers met ongekend veel wateroverlast te maken. Ondertussen woeden er op andere plaatsen in de wereld verschillende grote bosbranden en blijkt de opmars van de Taliban in Afghanistan niet te stoppen. In eigen land heerst politieke onrust en lijkt er onder het zogenaamde tolerante volksdeel steeds minder ruimte te zijn voor de standpunten van de mensen die toch liever het best verkochte boek ter wereld als richtsnoer willen blijven hanteren. Bovendien hebben we in de wereld nog lang niet afgerekend met die akelige pandemie, waardoor mensen ernstig ziek kunnen worden of zelfs soms het leven moeten laten. Afgezet tegen deze wereldproblemen is mijn opwinding over het spelletje Rummikub natuurlijk maar peanuts. En in dat kader zijn ook discussies in kerken en gemeenten over randzaken die de kern niet raken in feite lachwekkend of misschien wel juist diep treurig. Er zijn gelovigen die menen dat het wereldgebeuren laat zien dat het einde van de tijd met rasse schreden nadert. Ik weet het niet zo goed. Ik weet wel dat we er iedere dag een beetje dichterbij komen. En ik weet ook dat je bij grote vraagstukken moet focussen op wat echt belangrijk is en je niet moeten laten afleiden door bijzaken. Dat geldt voor de (wereld)politiek, dat geldt voor de kerk en dat geldt ook voor ieder persoonlijk. In de politiek zal je moeten kijken wat de echte problemen zijn in de samenleving. Als je dat doet zal je ontdekken dat je dan een betrouwbare medestander kunt hebben aan partijen die op het vlak van de ethiek mogelijk een ander geluid laten horen. En terwijl de coronapandemie heeft bewerkt dat er aan kerkdeuren wordt gerammeld en vaste patronen ineens minder vast blijken te zijn, zullen de gelovigen terug moeten naar de basis. Om Wie gaat het ook alweer? Wat vindt Hij ook alweer belangrijk? En hoe strekken we, net als Hij deed, onze handen uit naar mensen in nood? Hoe zorgen we ervoor dat we niet in de weg staan voor onze medemens om de ruimhartige liefde van onze goede Vriend te leren kennen. Genoeg om over na te denken voor het nieuwe seizoen lijkt me zo.
0 Comments
|
