 We beleven met elkaar bizarre tijden. Onze MP noemt het zelfs de grootste crisis buiten oorlogstijd. Maar als ik naar buiten kijk zie ik eigenlijk niets bijzonders. Een vriendelijk voorjaarszonnetje kleurt momenteel het leven vrolijk.
Maar schijn bedriegt. Onze vijand is onzichtbaar. Een akelig virus is al wekenlang het onderwerp van gesprek. Mensen blijven angstvallig uit elkaars buurt. Handen geven of andere uitingen van genegenheid zijn uit den boze. En we moeten met z’n allen zo veel mogelijk thuisblijven. Ook in ons christelijke wereldje wordt er veel over geschreven. Er zijn geloofsgenoten die met grote stelligheid weten te vertellen dat corona een waarschuwing van Hogerhand is. Eerlijk gezegd houd ik nooit zo van dit soort uitspraken. Het komt al gauw over alsof wij beschikken over de agenda van de Allerhoogste en dat is gewoon niet zo. We weten niks. We weten dat er een virus is waar ‘goeden en slechten’ door getroffen kunnen worden. Ik heb nog niet gemerkt dat het virus bij gelovigen (van welk merk dan ook maar) een deurtje verder gaat. Gelovige gekkies die gillen dat hen niets zal overkomen omdat zij een soort goddelijk beschermlaagje om zich heen hebben beschouw ik eerlijk gezegd als een anti-reclame voor het christendom. Mensen mogen mij best voor gek verklaren omdat ik geloof, maar ik baal wel van fanatieke geloofsgenoten die zich gek gedragen en anderen zodoende bevestigen in hun vooroordeel, alsof alle gelovigen op hun achterhoofd zijn gevallen. Ondertussen schijnt het virus ook positieve bijwerkingen te hebben. De westerse mens, die zich over het algemeen jachtig door het leven raast wordt ineens stil gezet. Hij wordt gedwongen aandacht te besteden aan levensgezel en kinderen. En, hoe kan het anders, we worden ook met elkaar bepaald bij wat echt belangrijk is. Hoewel ik mijn avondje Studio Sport mis, is de stand van de Eredivisie in eens een stuk minder belangrijk. Zelfs onze door de neus geboorde vakantie doet ons onverschillig de schouders ophalen. Ons verlanglijstje is een stuk kleiner geworden. Er staat maar één woord op en dat is gezondheid. Ondertussen komt, zoals bij elke crisis, zowel het goede als ook het rotte van het mensenhart aan het licht. De politie heeft malafide webshops waar mondkapjes en virustesten worden aangeboden van het internet verwijderd omdat er na betaling niets geleverd wordt. En anderzijds is het prachtig om te zien hoe mensen creatief worden en hun helpende handen bieden aan mensen die deze hulp heel hard nodig hebben. Mensen in de zorg zetten met gevaar voor besmetting hun beste beentje voor. Restauranthouders delen maaltijden uit, kinderen doen kleurplaten in de brievenbussen van bejaarden of gaan boodschappen doen voor hun aan huis gebonden buren. Muzikanten geven optredens bij tehuizen of delen online hun huiskamerconcerten. Hartverwarmend. Ook in onze kerkelijke gemeenten zijn mooie initiatieven waar te nemen. Er worden plantjes bezorgd bij zieken en er is een whatsappgroep waaraan ruim 330 bidders deelnemen ontstaan. Om het cruijffiaans te zeggen, zo heeft zelfs in het geval van deze akelige crisis elk nadeel z’n voordeel. En niet te vergeten, ook de natuur vaart er wel bij. De lucht die we nu inademen schijnt beduidend schoner te zijn dan een aantal weken geleden. En dat komt niet door de onlangs onopvallend ingestelde maximum snelheid van 100 km/h maar doordat er gewoon veel minder verkeer op de weg en in de lucht is. Terwijl ik dit schrijf is het eind van de crisis nog niet in beeld. Ondertussen zijn er ook mensen in mijn leefwereld overleden en ben ik me terdege bewust van de gevaren van het virus en ook de emotionele impact die het heeft om met een heel klein groepje familieleden een geliefde te moeten begraven. Maar ik wil mezelf en jullie wel een vraag stellen? Wat ga je doen als het voorbij is? Ga je dan weer over tot de orde van de dag en knallen we weer in de hoogste versnelling vooruit? Of gaan we ons prioriteitenlijstje eens ernstig onder de loep nemen. Nu we ’s avonds niet naar de sportschool hoeven of naar gewichtige vergaderingen hebben we tijd zat om na te denken over vragen die er echt toe doen: waarvoor zijn we hier, wat is het doel, wat is echt belangrijk? Lieve mensen, pas goed op jezelf en op elkaar en sterkte bij het overdenken van je prioriteitenlijstje.
0 Comments
|
