 Het is 2 februari, de telefoon gaat. Een bekende stem aan de lijn: ‘ha pa, je bent opa……’ M’n tweede dochter. Ik durfde haar de laatste tijd nauwelijks te bellen. Ze kon ieder moment een baby krijgen. Je wilt toch niet tijdens de weeën bellen. Maar nu belt ze zelf. Een nieuw klein meisje. Onze tweede kleindochter binnen twee maanden. Ons zesde kleinkind. Geweldig. Reden genoeg voor deze opa om een vreugdedansje om de tafel te maken. Hier mag het, ik ben toch alleen thuis, geen mens die me ziet. Alle VEG-ers zitten veilig aan de andere kant van de bult die Wapenveld van Oldebroek scheidt. Natuurlijk zo snel mogelijk oma Marja opgetrommeld en samen op kraambezoek. Er wordt geknuffeld, op de schouders geslagen, verwonderd in de wieg gekeken, een traantje weggepinkt, onder de indruk hoe het toch kan, één zaadcel en één eicel en nu een mensje, wonderlijk gemaakt, alles erop en eraan. Wat een geschenk, wat een verantwoordelijkheid ook. Wat kan het leven dan in eens mooi zijn in ons kleine miniwereldje.
Het liefst zou je dan gewoon niet verder kijken. Want buiten ons miniwereldje staan de zaken er zo anders voor. In ons ‘beschaafde’ Nederland worden minderjarige meisjes als slavinnen verhandeld zodat brave huisvaders hun lusten kunnen botvieren zonder dat het thuisfront ervan weet. In Parijs zijn er mensen die denken dat ze een goede zaak dienen als ze een kantoor van een weekblad schietend bestormen of onschuldige burgers in een Joodse supermarkt in gijzeling nemen. En nog iets verder van huis worden kinderen onthoofd, hulpverleners gekidnapt en komen er massa’s vluchtelingen om het leven in onveilige rubberbootjes. Voor het plekje aan boord hebben ze schandalige bedragen neergeteld. Ik probeer me voor te stellen hoe vaders, moeders, opa’s en oma’s van daders èn slachtoffers ook eens vol verwondering boven hun wiegjes hebben gestaan. Allemaal kostbare mensenlevens. En nu uitgebuit door een viespeuk, of oneerlijk vroeg om het leven gekomen, of onvoorstelbaar gehersenspoeld en tot beestachtige daden in staat gebracht en uiteindelijk je kostbare leven geofferd voor….ja voor wat eigenlijk? Het leven is mooi….het leven is afschuwelijk. Zal het ooit goed komen. Zal er ooit ingegrepen worden? Zal er ooit recht gedaan worden? Zal het ooit gebeuren dat alles wordt zoals het bedoeld is? Ik staar naar buiten. Kale bomen, dorre struiken, in de bloemenperken in onze tuin staat niet veel meer dan een paar droge takjes. Het is guur, maar nog even, dan komt het voorjaar eraan. De ogenschijnlijk dode natuur gaat weer uitlopen. Onvoorstelbaar, je gelooft je ogen niet. Zal het dan toch waar zijn? Zal het leven het toch winnen en als het ware dwars door de dood heen breken. Zal het dan toch…..? Ik droom ervan. Ik geloof erin.
0 Comments
|
