 Het is midden in de nacht. Ik lig alleen in het grote bed. Marja is weg. Nee, gelukkig niet voor altijd. Twee nachtjes maar. Een jaarlijks uitje met een vriendin. Vindt ze leuk. Prima. Maar wie had kunnen bedenken dat precies midden in die eerste eenzame nacht de telefoon zou gaan. Mijn tweede dochter…opnieuw een kleinkind geboren. Wat geweldig mooi. Ik wil het wel van de daken schreeuwen. Dat is mijn manier van uiting geven aan gevoelens: iedereen moet het weten. Marja vindt dat ‘aandacht vragen’, die lieverd zit anders in elkaar. Heeft met genen te maken denk ik, geeft niks.
Maar ja…..midden in de nacht ga je geen mensen bellen. En bovendien zal dochterlief pas de volgende dag zelf de rest van de familie op de hoogte brengen. Ik mag het nog even voor me houden. En nu lig ik klaarwakker in het grote bed, sentimenteel te staren naar de foto’s aan m’n voeteneind. Onze trouwfoto, onze kinderen, drie dochters en een zoon, hun trouwfoto’s en natuurlijk de kleinkinderen. Nummer acht zal binnenkort ook een plaatsje krijgen. Zes kleindochters, twee kleinzonen. De meiden zijn dus behoorlijk in de meerderheid in familie Hartkamp. Maar wat zijn we gek met ze! En waar hebben we het aan te danken? Geen idee. Cadeautjes uit de hemel volgens mij, kan het niet anders zien. Ineens moet ik denken aan een verhaal van mijn ouders. In de gereformeerde omgeving waar ik opgroeide was een grote kinderschaar niet ongewoon. Ikzelf ben in een gezin met zes kinderen groot geworden. Maar toch schijnt een ouderling eens tijdens het huisbezoek er bij mijn ouders op aangedrongen te hebben dat het wel weer eens tijd zou worden voor verdere gezinsuitbreiding. Zo bouw je de kerk, vond hij. Ieder heeft zo z’n verantwoordelijkheid voor de groei van het ‘verbondsvolk’. Gelukkig zijn tijden veranderd. Ik zou het niet in m’n hoofd halen om zoiets tegen gemeenteleden te zeggen. Bovendien vraag ik me af of dit soort uitlatingen wel te verantwoorden zijn als we Boven uitleg zullen moeten geven of onze manier van reclame maken wel de juiste was. Ach, die beste ouderling zal het wel niet verkeerd bedoeld hebben. Hij zag natuurlijk ook aankomen dat er in de toekomst problemen met de personele bezetting in de kerk zullen gaan ontstaan. En daar kunnen wij in Oldebroek, bij al het goede dat er gelukkig ook is, over meepraten. Vacatures in de kerkenraad, (gelukkig is de man-vrouw verhouding van mijn gezin niet maatgevend, anders zouden de problemen nog groter zijn dan ze nu zijn 😊), er is behoefte aan jeugdleiders en een schreeuwend tekort aan mensen die met de Blijde Boodschap de boer op gaan, best dingen om je zorgen over te maken. Zo lig ik te mijmeren, alleen in m’n grote bed. Voorlopig slaap ik nog niet. De adrenaline giert nog door m’n lijf. Ik kijk nog eens naar de foto’s. Wauw….te gek, die kinderen en kleinkinderen. En nu opnieuw opa. Ik voel me een soort trotse aartsvader. Abraham, Izaäk, Jakob en….Peter. Klinkt niet gek. Wat een koppel al en we hebben het Goddank heel erg goed samen. Ineens bedenk ik dat er nog een aardige Vader is die ook zo met liefde naar z’n kinderen kijkt. Ik weet wel zeker dat Hij ook wel zou willen dat al Z’n kinderen nog bij Hem thuis komen. De lege plekken aan Zijn met liefde gedekte tafel ontroeren Hem tot in het diepst van Zijn bewogen innerlijk. Hij vraagt zich ongetwijfeld af hoe Hij het Zijn kroost kan duidelijk maken hoezeer ze Hem aan het hart gaan. Volgens het verloren-zoon-verhaal staat deze Vader nog elke dag vol verlangen naar Zijn kinderen op de uitkijk om, zodra er eentje aankomt, hem tegemoet te rennen en vol genegenheid aan Zijn hart te drukken. Zou mooi zijn. Ontzettend fijn voor die Vader en heel goed voor die kinderen!
2 Commentaires
|
