 Hebben jullie dat ook wel eens? Dat je al het nieuws dat op je afkomt via het journaal, de krant en je nieuwsapp teveel vindt worden? Ik herken het vooral bij mezelf als ik weer eens voor de zoveelste keer een achterstand heb opgelopen bij het lezen van al m’n kranten. Aan het eind van de week ligt er dan zo’n dikke stapel klaar, die ik op zondagmiddag weer probeer weg te werken. Want je wilt wel op de hoogte zijn van wat er gebeurt, niet waar. Maar juist dan, als je al het nieuws tot je probeert te laten doordringen, krijg je soms het gevoel dat het teveel is. Wij mensen zijn er eigenlijk helemaal niet voor gemaakt om al dat nieuws te verwerken. Hoe heerlijk ongecompliceerd zal het leven van onze voorouders geweest zijn, toen zij niet meer hoefden bij te houden dan de nieuwtjes uit het dorp en dat zij af en toe iets hoorden uit een naburig dorp. Voor een Veluwnaar was Amsterdam ongeveer het andere eind van de wereld en wie ooit een keer de grens over was geweest naar Duitsland werd als wereldreiziger gezien. In zo’n wereld zal het als prikkelgevoelige of hoogsensitieve nog wel lukken om het hoofd boven water te houden. Maar hoe doe je dat dan in ons informatietijdperk, waarin iedere gebeurtenis in onze wereld binnen een paar seconden op je mobiele telefoon verschijnt?
Of je stompt af of je komt er in om. Nu ben ik voor zover ik weet niet overmatig prikkelgevoelig, alhoewel er ook wel plaatsen zijn waar ik het niet te harden vindt, zoals een warme spijkerbroekenwinkel met te kleine pashokjes en veel te harde muziek of een terras vol krijsende moeders die hun kinderen aanmoedigen tijdens de zwemlessen ’s morgens vroeg voordat ik koffie heb gehad, maar ik ga ervan uit dat degenen die zich in zulke situaties wel op hun gemak voelen eerder een afwijking hebben dan ik zelf. Maar het omgaan met een grote hoeveelheid wereldnieuws blijft een lastige. Je leest over aantallen mensen die omkomen bij aanslagen en opgepikte vluchtelingen op zee die niet aan land mogen worden gebracht of landgenoten die omkomen tijdens hun vakantie door verkeersongelukken of valpartijen. Zoveel tragiek, zoveel niet voor te stellen verdriet en menselijk leed dat het niet te verwerken is. Je wilt geen eelt op je ziel krijgen, maar je beseft ook dat je onmogelijk het leed van de hele wereld op je schouders kunt nemen. Toch was daar in eens een bericht dat wel akelig binnenkwam en bleef haken. In het grensgebied van Nederland en België is een dode vrouw gevonden. Door geweld om het leven gebracht. Helaas gebeurt dat vaker. Maar het tragische van deze gebeurtenis is dat niemand weet wie deze vrouw is en uiteindelijk kon men niet anders dan haar anoniem begraven. Dat raakte me. Hoe kan dat? Is er dan niemand die deze vrouw mist? Ook deze vrouw heeft toch een vader en moeder gehad, die blij met haar waren. Ook zij zal als kind familie, vrienden en klasgenoten hebben gehad en later als volwassene collega’s of buren. Ook deze vrouw is uniek. Daar bestaat geen tweede van. En nu is ze als afval gedumpt en naamloos in een graf gelegd in een waarschijnlijk voor haar onbekende plaats. En natuurlijk wordt het dan zo waardig mogelijk uitgevoerd, maar is er ook iemand die echt een traan om haar laat, iemand die haar mist? Moet je als mens echt zo eindigen en roemloos, anoniem tot stof wederkeren? Ik wil dat niet geloven, ik kan dat niet geloven. Het staat zover af van wat ik weet over Degene die het leven heeft bedacht. Hij heeft zelf laten vastleggen dat we parels, geliefd, gewild, bijna goddelijk zijn, zo goed gekend dat zelfs onze haren zijn geteld. Of we hier in het ondermaanse in staat zullen zijn de identiteit van deze vrouw te bepalen weet ik niet. Ik hoop het. Ik hoop ook dat haar recht gedaan zal worden en dat degene die verantwoordelijk is voor haar afschuwelijke levenseinde daar rechtmatig voor gestraft zal worden. En ondertussen troost ik me met de gedachte dat er wel Iemand is die haar kent en bovendien belooft dat er ooit recht gedaan zal gaan worden. Bij al dat nieuws dat we hier te verstouwen krijgen mogen we dat gerust Goed Nieuws noemen!
1 Commentaire
|
