 Ik heb vandaag een fantastische dag. Niet alleen omdat de zon schijnt en eindelijk de zomer is doorgebroken. Dat ook wel…..ik houd wel van een lekker zonnetje, maar om nu te zeggen dat de weersomstandigheden invloed hebben op mijn humeur is overdreven. Meestal kijk ik ’s morgens na het opstaan redelijk positief de wereld in. Daar verandert een buitje regen of een graadje meer of minder nauwelijks iets aan. Mijn glas is meestal halfvol. Nee, mijn dag is fantastisch omdat ik een compliment heb gehad. Het gebeurde gewoon tijdens mijn dagelijkse wandeling met goedzak Kobus. Tussen twee haakjes, soms hoor je mensen wel eens zeggen dat de baas en z’n hond op elkaar lijken. Zou best kunnen. Dames in bontjasjes hebben vaak keurig geknipte poedeltjes en mannen met stoere tattoos hebben nogal eens van die agressieve vechthonden. Onze Kobus is in ieder geval erg aardig, best mogelijk dat hij die eigenschap ook van z’n baasje heeft 😊.
Als je dagelijks een rondje maakt op hetzelfde tijdstip kom je ook vaak dezelfde mensen tegen. Meestal ook hondeneigenaren. En zo gebeurde het me dat ik vandaag tijdens m’n dagelijkse ronde iemand ontmoette die geen touw had kunnen vastknopen aan de preek die ze zondag in haar kerk te verwerken had gekregen. Verontwaardigd vroeg de vrouw zich af waarom die man zo gewichtig moest doen en zoveel onbegrijpelijke taal moest uitkramen? Nu weet deze hondenbezitster best dat ik ook met een zekere regelmaat het preekgestoelte bestijg, maar in haar optiek was ik anders. Nog niet zolang geleden had ze zelfs op internet naar een preek van mij geluisterd. En toen kwam maar zo het compliment: “ie bent zo gewoon!” Nu kun je zo’n uitspraak ook negatief opvatten. Want ieder mens wil bijzonder zijn en niet gewoontjes. Maar gewoon als tegenovergestelde van ingewikkeld is wat mij betreft een compliment. Ik wil graag gewoon zijn en gewoon blijven. Nog niet zo lang geleden kwam dat ook tot uiting in het gesprek met de Veluwe Koerier, een huis-aan-huis blad waarvan het verspreidingsgebied stopt aan de andere kant van de Filipsberg. In het artikel wordt ik omschreven als een gewone jongen van de Veluwe die niet boven de mensen, maar tussen de mensen wil staan. (Jullie hebben het toch wel gelezen, hè?) En dat is de spijker op z’n kop. Nu is het er mij niet om te doen om ongezoute kritiek te leveren op collega-predikers, ieder vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is, maar ik kan niet anders dan gewoon zijn. En ik kan ook met de beste wil van de wereld niet uit de voeten met de liturgische gewaden of de juist kleurloze kostuums – zwart en wit zijn namelijk geen kleuren - waarin de verschillende predikheren of -dames zich wekelijks hijsen. Ik ben mezelf en ik heb geen ander. Nog niet zolang geleden kwam ik een 17e eeuwse spotprent tegen waarop de Paus was afgebeeld als een vorst met een mijter en een deftige mantel die trots en fier op een paard zat en naast deze deftige paus was onze Heiland afgebeeld, eenvoudig, heel gewoon, helemaal niet deftig, eerder nederig, hij zat op een ezel. Ik dacht nog: volgens mij heb je het niet verkeerd begrepen als je graag gewoon wil zijn.
0 Commentaires
|
