 Het was in november 2012, alweer zes jaar geleden, dat ik in het maandblad het droeve nieuws heb meegedeeld dat ons gezin afscheid heeft moeten nemen van Kaleb, onze Golden Retriever. Een gebeurtenis die meer impact had, dan ik ooit gedacht had. Ooit kozen we voor de naam Kaleb omdat deze naam ‘hond’ betekent. Maar Kaleb had ook gerust Leo kunnen heten, als afkorting van Lomp En Onbenullig.
Zes jaar geleden heb ik min of meer toegezegd dat ik niet nog eens over een huisdier zou schrijven in de rubriek ‘Hartig en Gekruid’. We hebben niet meer huisdieren, dus ik kon het makkelijk beloven. Er zouden geen artikelen meer volgen over kanaries, konijnen, goudvissen of wandelende takken. Eerlijk gezegd durfde ik er gewoon niet meer op te hopen dat er ooit nog een nieuwe viervoeter zou komen in huize Hartkamp. Maar nadat ik bijna zes jaar lang gezeurd heb heeft moeder de vrouw er mee ingestemd, er mag weer een nieuwe Golden komen, maar dan wel onder strikte voorwaarden zodat zij zelf ook thuis kan blijven wonen 😊. Geen verharende hond in de woonkamer of keuken vanwege de gevoelige luchtwegen van enkele gezinsleden en geen verwachting dat moeders zelf met de hond zal gaan lopen. Ook mocht het geen puppy zijn, die eerst nog zindelijk gemaakt moest worden en een spoor van viezigheid zou achterlaten in de bijkeuken of de tuin. Bovendien moet voorkomen worden dat onze zojuist gefatsoeneerde tuin in no time zou veranderen in een woestenij door de wilde graafpartijen die bij het puppy leven horen. Met deze voorwaarden in het achterhoofd werd internet afgespeurd en ook de kranten werden nageplozen. Het duurde even, maar toen stond daar ineens een advertentie. Een ouder echtpaar uit een nabijgelegen dorp kon niet langer voor hun tweejarige Golden zorgen en nu zoeken ze een aardig baasje. Het was vrouwlief die de advertentie opmerkte en het getuigt wel van heel veel liefde dat ze mij erop attendeerde en me zelfs aanspoorde om contact op te nemen. Zij had er het volste vertrouwen in dat ik dat aardige baasje wel eens zou kunnen zijn. En nu, sinds enkele weken is het zover, Kobus woont bij ons. Kobus is genoemd naar Jakobus, een van de zonen van Zebedeüs die samen met zijn broer ‘zonen van de donder’ genoemd wordt in het Evangelie. Onze blonde dondersteen doet zijn naam eer aan. Voordat je het weet zit hij met z’n grote lijf op je schoot te verharen. Maar het baasje is weer helemaal in de wolken en zijn vrouw vindt het leuk om het baasje in de wolken te zien. En de prettige bijkomstigheid is dat het baasje elke morgen een stevige wandeling maakt. Goed voor de te dikke, verwende hond en goed voor het (iets te dikke) baasje. Kortom, een echte zogenaamde win-win situatie. Terwijl ik dit schrijf ligt Kobus hier languit in mijn werkkamer. Hij snurkt, hij ruikt, hij leidt me af, hij verhaart en hij is leuk. Ik vraag nederig vergeving aan de niet-hondenliefhebbers, maar ik wilde dit nieuwtje gewoon even kwijt.
0 Comments
|
