 Tijdens onze vakantie in Oostenrijk hadden wij, beter gezegd: had ik het plan opgevat om een plaatselijke kerk te bezoeken (volgens onze kinderen had het absoluut geen zit om te proberen een buitenlandse dienst te volgen, maar achteraf viel het mee). In het plaatsje Lofer hadden we al een bord ‘Evangelische Kirche’ gezien. In Nederland krijg je bij het woord evangelisch gelijk gedachten aan een praiseband en handengezwaai en zo, in Oostenrijk staat evangelisch gelijk aan protestant. We werden dan ook welkom geheten door een dominee in toga. De kerk hier had ongeveer 100 leden, in de dienst van vanmorgen waren 40 mensen aanwezig waarvan de helft uit Nederland kwam. De kerkzaal was, net als alle balkons aan de huizen, versierd met bloemen. Ik kan me niet voorstellen dat de bossen bloemen in de kerk hier wel eens onderwerp van discussie zijn geweest. Aan de muur hing een groot kruisbeeld. Blijkbaar heeft de beeldenstorm hier minder heftig gewoed dan in Nederland. Het thema van de dienst was ‘Ein feste Burg’ (een vaste burcht). Ter illustratie had de dominee een poster met een kasteel opgehangen. We zongen het bekende Luther-lied en gelukkig was de dominee, net als ik, er niet zo’n fan van om vrouw en kinderen het graf te delven, zodat ik uit volle borst alle coupletten kon meezingen.
De dienst verliep nogal liturgisch. De gebeden werden voorgelezen uit een boekje, het Onze Vader en de geloofsbelijdenis werd hardop gezamenlijk opgezegd. Maar omdat het allemaal net iets anders gaat dan thuis maakt het dat ook wel leuk. Het orgel werd bespeeld door een Gereformeerde Bonder die wel met de kerkfusie van de PKN was meegegaan (leg dat maar eens uit aan een Oostenrijker). Een Vrijgemaakte broeder verzorgde de schriftlezing in het Nederlands. En schuin voor mij zat een gezin die, aan het gelaat en gewaad te zien, uit de Gereformeerde Gemeente kwam. Tijdens de dienst laat je je gedachten nog wel eens de vrije loop. Stel je toch voor dat al deze Nederlanders zich hier zouden vestigen. Ik denk dat zowel de Bonder, de GerGemmer, de Vrijgemaakte broeder en ikzelf me zou aansluiten bij deze Evangelische Kirche. Alle bloemen, het kruisbeeld, de poster, het Katholiek aandoende opzeggen van gebeden en belijdenissen ten spijt, we zouden elkaar vinden. Want uiteindelijk gaat het om die vaste Burcht. ‘Fragst du, wer der ist? Er heisst Jesus Christ.’ En deze Here Jezus heeft gelukkig zijn kinderen in allerlei kerken zitten. Dat werd aan het eind van de dienst nog eens bewezen, toen een Duitse broeder een draaiorgel ter grote van een kinderwagen te voorschijn haalde en zichzelf begeleidde toen hij heel hard Duitse geestelijke liederen liet horen. Een draaiorgel in de kerk, het moet niet gekker worden. Toch Psalm 150 er nog eens op nalezen. Nee hoor, het draaiorgel staat er niet bij, het orgel ook niet trouwens (?!). Maar gelukkig het was ‘na de zegen’ en dan kan er bij Nederlandse christenen weer iets meer. Al met al was het goed hier te zijn. Bij deze kleine groep mensen die nog steeds vast willen houden aan het Evangelie. Het bepaalt ons er weer bij hoe ontzettend bevoorrecht wij zijn met onze grote kerken, clubs, omroepen, politieke partijen enz. Tegelijkertijd blijft die vraag me bezig houden: Hoe is het mogelijk dat we in het buitenland zo makkelijk over verschillen heen stappen, maar thuisgekomen maken we ons weer druk over allerlei menselijke dingetjes, details die voor Gods Koninkrijk er niet toe doen. Wat een wonder dat God dit kleine groepje mensen in Lofer vast houdt. Wat een wonder dat God die grote groep verwende Nederlanders vast houdt. Met recht: Ein feste Burg ist unser Gott!
0 Comments
|
