yolocaust

Het gebeurde zomaar op een doordeweekse middag. Ik meen dat het een woensdag was. Het ‘amen’ van de preek is ingetypt, de liturgie voor de dienst is naar de koster en het 'beamteam' gemaild. Op zo’n verloren ogenblikje bedenk ik nog wel eens om nog even op Facebook te kijken. Voor zulke momenten heeft mijn lieftallige echtgenote trouwens een gevoelige antenne. Want het komt nog al eens voor dat zij net toevallig m’n werkkamer binnenkomt als ik alweer op Facebook zit te kijken. Haarfijn weet ze mij er dan met een bezorgde blik aan te herinneren dat sociale media tijdverspilling en ook nog eens zeer verslavend is. En dat geldt echt niet minder voor voorgangers.
Maar deze keer gaat het anders. Vrouwlief is in geen velden of wegen te bekennen en ik krijg volop de gelegenheid om de laatste berichten langs te scrollen. Op Facebook komt meestal niet zoveel spannends voorbij. Omdat ik alleen familieleden als Facebookvrienden heb toegelaten – sorry voor alle vriendschapsverzoeken van VEG-ers - blijft het meestal beperkt tot familiefoto’s en berichtjes en de laatste tijd, tot mijn grote ergernis, steeds meer nutteloze reclame. Plotseling valt mijn oog echter op een schokkende foto. Het is een selfie van een jongedame midden in een kuil met lichamen van in de oorlog omgekomen Joden. Wie bedenkt het nu om zo’n foto te plaatsen? Afschuwelijk! Na wat speurwerk ontdek ik dat de foto afkomstig is van de Israëlische kunstenaar Shahak Shapira. Op zijn website yolocaust.de, yolo staat voor ‘you only live once’ (je leeft maar één keer) en waar holocaust voor staat hoef ik niet uit te leggen, wil hij met een aantal van dit soort foto’s de selfie-generatie een spiegel voorhouden. De foto’s zijn genomen in Berlijn bij het Holocaust-monument. Het monument bestaat uit 2711 betonblokken van verschillende hoogte als herinnering aan de omgekomen Joodse slachtoffers in de  2e Wereldoorlog. Door mensen die dit monument bezoeken worden uiteraard veel foto’s gemaakt. Maar bij sommige bezoekers vraag je jezelf toch af of ze wel beseffen waar het monument voor staat. Lachend en in allerlei vrolijke standjes schieten ze hun selfies tussen de blokken. De maker van de schokkende foto’s heeft bedacht om de foto’s te bewerken en de blokken te vervangen door een afbeelding waar de blokken je aan moeten herinneren. Als je dat doet, besef je ineens hoe bizar het is om lachend op een foto te staan op een plaats die aan de gruwelijkheden herinnert van Nazi-Duitsland in hun poging om alle Joden uit te roeien. Op een dergelijke plaats val je stil of schiet je vol, maar te lachen valt er niets.
Ik ben nooit in Berlijn geweest, wel in Jeruzalem, in Yad Vashem. Nog vaak denk ik terug aan het moment dat we met een hele groep langs het monument van de kinderen liepen, waar in een eindeloze stroom de namen gelezen werden van Joodse kinderen die het leven lieten onder nazigeweld. Eén voor één, bloemen geknakt in de bloei, onschuldig weggevaagd. We vielen stil en diep geraakt hield bijna niemand van ons het droog op dat moment.
Onvoorstelbaar dat er ook nu nog mensen zijn die deze gebeurtenissen bagatelliseren, spreekkoren aanheffen op tribunes, grappen maken over wat het Joodse volk is overkomen, of erger nog, de Shoah ontkennen. Onbegrijpelijk,  schokkend, respectloos en onmenselijk.  
Misschien vraag je jezelf af wat je met deze informatie moet?
Ik zou zeggen, laat het diep tot je doordringen en sluit je zwijgend aan bij de woorden van de profeet Jeremia (8:21):
getroffen ben ik door de wond van mijn volk…..ontzetting grijpt mij aan.   
 

---