Wat doe je voor de kost?

Vandaag wil ik graag iets met jullie delen, zoals we dat in Evangelische kringen zo plechtig kunnen zeggen. Meestal verstaan we onder ‘iets delen’ het uitwisselen van gebeurtenissen waarin we iets bovennatuurlijks hebben ervaren. Maar laat ik dat nu net niet bedoelen. Met ‘iets delen’ bedoel ik nu in feite niets meer dan het uitwisselen van wat je zoal ervaart. En dat kan zeker iets bovennatuurlijks zijn, maar ook iets heel aards, zeg maar beneden-natuurlijks. Iets wat je meemaakt in het gewone, alledaagse bestaan. Een gebeurtenis die ieder mens zich ook wel kan voorstellen, trouwens. Meestal gebeurt het op verjaardagen of op feestjes.
Hoewel we in ons landje erg ons best doen om het onderscheid tussen mannen en vrouwen te verkleinen, gaan op verjaardagen de gesprekken tussen de dames nog altijd vaker over hun (klein)kinderen en de gesprekken tussen de mannen meestal over hun werk. Zo overkomt mij dat ook wel. Maar kunt u zich voorstellen wat er gebeurt als je vertelt dat je veurganger of predikant bent. Het is een beetje afhankelijk van je gesprekspartner natuurlijk, maar is hij iemand die totaal onbekend is met het leven in een christelijke subcultuur, dan wordt je meestal aangekeken alsof je een marsmannetje bent, waarvan je je niet had kunnen voorstellen dat ze echt bestaan en nu blijkt het toch zo te zijn. Behalve verbazing is er soms ook enig medelijden waar te nemen. Zo iets van, als je dan echt niet weet wat je wilt worden als je groot bent, dan kun je altijd nog veurganger worden. Soms lijkt men te geloven dat je een soort ‘laatste der Mohikanen’ bent. Zo’n stumpert die nog echt denkt dat er een Almachtige bestaat die de touwtjes in handen heeft in de chaos van deze wereld. Iemand die week in week uit het laatste restje van het goedgelovige kerkvolk de nieuwe week instuurt met een placebo om het vooral vol te houden want eens komt het goed. Iemand die krampachtig goed probeert te leven want 'Big Brother is watching you'.
Hoe ik in dergelijke situaties ook m’n best doe om als gewoon mens over te komen, meestal stokt het gesprek vrij snel omdat de verschillende golflengtes voor behoorlijk ruis op de lijn zorgen.
Maar soms komt het ook voor dat de gesprekspartner wat meer vertrouwd is met ons versnipperde christelijke wereldje. Maar ook dan wil het nog niet zeggen dat het gesprek onbevangen en soepeltjes verloopt. Want hoewel je als veurganger nu niet als marsmannetje wordt gezien loop je wel het gevaar dat men onbewust met je omgaat alsof je een aureooltje boven je hoofd hebt. Want in het gesprek met een veurganger of predikant praat je natuurlijk niet over alledaagse dingen. Geen koetjes, kalfjes, auto’s, voetbal of het dagboek van Hendrik Groen of zo, maar liturgieën, doopvisies, eindtijdgedachten, synodes of in het gunstigste geval over de Opperherder van de kerk zelf. Maar bijna altijd moeten ineens de gesprekken ernstig worden en je snapt wel dat er dan al helemaal geen moppen meer verteld worden. Hoewel we in de protestantse wereld sinds de Reformatie niet meer over heiligen praten zijn deze herders van de kudde toch wel een soort half-heilige. En ook bij half-heiligen past afstand, eerbied. En hoewel ik eigenlijk graag op verjaardagen en feestjes kom, kom ik liever niet verkleed. Niet als marsmannetje, niet als een half-heilige met aureooltje, maar gewoon als Peter uit Wapenveld. Gewone vent die van voetballen houdt. Iemand met goed getrainde lachspieren zolang de moppen niet platvloers zijn. Iemand die van mensen houdt. Iemand die ook geniet van de gewone dingen van het leven. Iemand die meestal met beide benen op de grond staat. Iemand die niet super slim is, maar ook lang niet dom. En daarbij, het is echt waar, ook als iemand die enorm van z’n werk houdt. Iemand die zelfs niets anders zou willen omdat hij met z’n hele ziel en zaligheid gelooft dat het zin heeft om elkaar te blijven vertellen dat Hij ècht bestaat. Want dat is het mooie van mijn werk: overal om me heen zie ik dat dat waar is! 

---