ga toch fietsen.....

Het is alweer heel wat jaren geleden dat ik me in een column beklaagde over de pensionado’s die op hun e-bikes door de duinen crosten, terwijl vrouwlief en ik ons in het zweet des aanschijns probeerden voort te bewegen op onze ‘normale’ fietsen. Eén van onze dochters omschreef deze pensionado’s toen gekscherend als Libelle lezend, met hippe kapseltjes, gekleurde brilletjes, man en vrouw in hetzelfde ANWB tenue, helm op en zittend op een e-bike.
Nu mijn gezondheid het niet langer toelaat om lange wandelingen te maken hebben Marja en ik ons voorgenomen ons te gaan toeleggen op het fietsen. Toen we ons, tijdens een midweekje er tussen uit met vrienden, hebben laten verleiden om een e-bike te huren, waren we verkocht. Eerst meende Marja nog dat het wel genoeg zou zijn dat ik alleen een e-bike aanschafte en zijzelf wel op haar ‘normale’ fiets zou kunnen meekomen. Maar na één gezamenlijke fietstocht, waar zij zich in het zweet trapte, en ik, met twee vingers in de neus, zonder al te veel inspanning volgde, is ook zij gezwicht en zijn we nu beiden een trotse eigenaar van een e-bike. Hoewel we het niet nodig vonden om exact hetzelfde rijwiel met daarbij ook een identieke helm aan te schaffen, hebben we toch het gevoel er helemaal bij te horen. Want wat wij niet wisten, ontdekten we al fietsend langs de in Nederland keurig aangelegde knooppuntenroutes.
Gepensioneerde e-bikers kennen namelijk dezelfde gewoonte als motorrijders. Als ze elkaar tegenkomen worden de tegenliggers begroet. Motorrijders doen dat veelal door een beetje stoer te zwaaien en e-bikers beperken zich meestal tot ‘hallo’ of ‘goedemorgen of -middag’ afhankelijk van het moment van de dag.
En om er helemaal bij te horen hebben wij ons hierin aangepast. En zo crosten wij de afgelopen weken door het Limburgse land. Vriendelijk groetend naar al die leeftijdgenoten die zich ook niet langer schamen voor die gekke helm en zich op een zelfde wijze voortbewegen, genietend van het prachtige landschap.
Ik denk dat het hoog tijd wordt om mijn klachten over de gepensioneerde e-bikers in te trekken, want inmiddels maken we zelf ook dankbaar gebruik van de mogelijkheid om ons op deze manier voort te bewegen. Het is niet overdreven als ik zeg dat het zelfs iets toegevoegd heeft aan de kwaliteit van ons gezamenlijke leven. Zo proberen we ons te richten op wat wèl kan in plaats van ons te laten teleurstellen door wat we moeten inleveren. Zo gaan we moedig voort, Marja in de eco-stand, Peter in de tour-stand, de helm op, maar altijd met het oog omhoog. 

---