![]() Het is alweer een aantal jaren geleden dat wij een bezoek brachten aan het Marius van Dokkum museum in Harderwijk. Hoewel ik geen fanatiek museumbezoeker ben, vond ik het deze keer wel zeer de moeite waard. Marius van Dokkum weet namelijk op een prachtige manier het gewone leven vast te leggen. Prachtig bijvoorbeeld hoe twee ouderen met de neus tegen het computerscherm gedrukt proberen te snappen wat er gebeurt als je een bepaalde toets indrukt. Of neem die vrouw, voorover gebogen op het stuur van haar fiets, die haar hand uitsteekt als ze de bocht omgaat, waarbij nog net haar kniekousen zichtbaar worden. En niet te vergeten, het dansende meisje in de kerk. Geweldig te zien, hoe de predikant, de organist en het vrome volk in de kerkbanken hun afkeuring laten blijken van de spontaniteit van het kind dat frank en vrij haar huppeltjes maakt tijdens de kerkdienst. Toch merk ik, bij het kijken naar dit komische schilderij, bij mezelf ook een gevoel van ongemak. Want die dominee en dat kerkvolk met die verwonderde blikken, zijn de mensen waar ik bij hoor. Die afbeelding laat kerkmensen zien als brave hendrikken bij wie blijdschap en spontaniteit ver te zoeken zijn. En dat wringt. Onlangs ben ik weer begonnen met het herlezen van de boeken van mijn favoriete schrijver, Philip Yancey. In het boek ‘Genade wat een wonder’ (aanrader!) vertelt Philip over een jonge vrouw, die vanwege haar financiële problemen geen andere uitweg meer ziet dan als prostituee aan de slag te gaan. Toen iemand haar erop wees dat de kerk haar misschien wel zou kunnen helpen, verzuchtte de vrouw dat kerkmensen haar nog meer zullen veroordelen en laten voelen hoe fout ze is, in plaats van dat ze haar zullen welkom heten, ondersteunen en helpen haar leven op orde te krijgen. Deze vrouw verwacht in de kerk dus veroordeling te vinden en het grappige schilderij van Marius van Dokkum laat eigenlijk hetzelfde zien. Wie niet in de pas loopt kan met gefronste wenkbrauwen te maken krijgen. Nu is het goed om te weten dat het woord kerk ‘van de Heer’ betekent. Wat je dus zou mogen verwachten is dat de houding die de Heer tijdens zijn rondwandeling op aarde liet zien ook zichtbaar zou zijn bij zijn volgelingen, de kerk dus. Maar helaas is dat niet altijd zo. De Heer zocht de mensen aan de rand van de samenleving op en gaf hen nieuwe kansen. En dat leverde Hem vaak kritiek op van de middenklassers uit de samenleving. Tegenwoordig zit de kerk veelal vol met middenklassers. De mensen die zich aan de rand bevinden en niet voldoen aan de vaak eigen bedachte regels van het kerkvolk kunnen makkelijk worden weggeduwd en als er al toenadering gezocht wordt dan ervaren de genadezoekers veroordeling. Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat in mijn protestantse opvoeding dansen niet in het lespakket is opgenomen. Mijn gebrek aan ritmegevoel heeft het verlangen daarnaar ook niet bepaald aangewakkerd. Ik zal dus niet gauw voorstellen om de zondagse dienst op te leuken met een spontane reidans. Maar wat ik wel hoop is dat er ruimte komt voor mensen die misschien wat minder in de pas lopen en dat het imago van de kerk nog meer mag gaan lijken op de Heer naar wie ze vernoemd is. Een hartelijke, gunnende, vergevende, genade tonende beweging van mensen die de zoekers van vandaag een plek gunnen in hun midden, omdat ze het maar al te goed weten dat ze hun eigen plek in de kerkbank te danken hebben aan de vergeving en genade die de Heer aan hen geschonken heeft. Een kerk dus die werkelijk van de Heer is!
0 Comments
Leave a Reply. |
columns van peter
Januari 2025
|