C’est la vie

‘C’est la vie’ (Dat is het leven) is de titel van het liedje waarmee Claude Nederland vertegenwoordigde op het Euro Song Festival. Nu ben ik niet echt een grote fan van dit muziekfestijn. Alhoewel, toen in 2003 mijn jongste zus Katinka als Esther Hart Nederland mocht vertegenwoordigen in Riga was ik apetrots.
Maar omdat Claude nog niet zo lang geleden bij het programma ‘De Beste Zangers’ te zien was, heb ik toch wel een zekere sympathie gekregen voor deze jonge gast. Hij kwam in dat programma over als een alleraardigste jongen, met een vrolijke uitstraling, een prachtige stem, die zich bovendien niet schaamde voor z’n geloof in God. Kortom, iemand met wie je prima voor de dag kon komen. Die zal vast en zeker niet gauw gediskwalificeerd gaan worden. Ooit vluchtte de moeder van Claude met haar gezin vanuit Congo naar Nederland en na een verblijf van anderhalf jaar in een AZC vestigde het gezin zich in Alkmaar. En nu staat deze 21 jarige voormalige asielzoeker maar zo op één van de grootste podia van de wereld. Zo’n kerel gun je toch een lintje. Maar ja, daar zullen niet alle politici in ons land hetzelfde over denken. ☹
Ik heb het Song Festival niet gekeken, maar aan de titel van dat liedje van Claude heb ik wel vaak moeten denken de afgelopen weken.
Zoals jullie waarschijnlijk weten heb ik de afgelopen maanden kuren moeten ondergaan om de ziekte die mijn lijf plaagt te bedwingen. De impact van het ziek zijn en het ondergaan van de kuren hebben grote invloed op mijn energie gehad.
Maar er waren ook mooie dingen. Marja en ik hebben onlangs mogen vieren dat we 45 jaar getrouwd zijn. We zijn ontzettend dankbaar dat we aan elkaar gegeven zijn en voelen ons gezegend met elkaar en onze vier kinderen, hun partners en onze negen kleinkinderen. Omdat bij ons 40 jarig huwelijk corona roet in het eten gooide hebben we het plan opgevat om nu een feestje te houden. Vanwege mijn gebrek aan energie hebben we het klein gehouden, maar we konden het niet laten om toch aandacht te besteden aan deze mijlpaal.
Zo zie je dat mooie en minder mooie dingen zich snel kunnen afwisselen. Maar hier bleef het niet bij.  Want vlak na onze trouwdatum hebben we afscheid moeten nemen van mijn vader. We wisten dat hij door zijn afnemende gezondheid niet lang meer te leven zou hebben en we hebben er vrede mee dat hij is gestorven. We hebben een mooi afscheid gehad en gunnen mijn vader dat hij bij Jezus mag zijn en bij mijn moeder van wie hij zo veel hield. Maar hij laat wel een lege plaats achter.
Door bovenstaande gebeurtenissen gebeurde het dat er op één dag in onze brievenbus drie soorten kaarten werden bezorgd. Kaarten die mij van harte beterschap toewensten, kaarten die Marja en mij feliciteerden met ons 45 jarig huwelijk en kaarten die ons condoleerden met het verlies van onze (schoon)vader. Ik weet het, c’est la vie, dat is het leven, maar jullie begrijpen dat het wel een beetje tegenstrijdig was allemaal.
Maar we houden de moed erin. Dankbaar voor de mooie herinneringen en met het vertrouwen dat Hij die ons de mooie herinneringen gaf ook in de toekomst voor ons zal zorgen.

---